नारदपुराणम्- उत्तरार्धः/अध्यायः १३
वसिष्ठ उवाच ।।
उत्थापयित्वा राजानं मोहिनी वाक्यमब्रवीत् ।।
मा शंकां कुरु राजेंद्र कुमारीं विद्ध्यकल्मषाम् ।। १३-१ ।।
उद्वहस्व महीपाल गृह्योक्तविधिना हि माम् ।।
अनूढा कन्यका राजन् यदि गर्भं बिभर्ति हि ।। १३-२ ।।
प्रसूयति दिवाकीर्तिं सर्ववर्णविगर्हितम् ।।
चांडालयोनयस्तिस्रः पुराणे कवयो विदुः ।। १३-३ ।।
कुमारीसंभवात्वेका सगोत्रापि द्वितीयका ।।
ब्राह्मण्यां शूद्रजनिता तृतीया नृपपुंगव ।। १३-४ ।।
एतस्मात्कारणाद्राजन् कुमारीं मां समुद्वह ।।
ततस्तां चपलापांगीं नृपो रुक्माङ्गदो गिरौ ।। १३-५ ।।
उद्वाह्य विधिना युक्तस्तस्थौ राजा हसन्निव ।।
राजोवाच ।।
न तथा त्रिदिवप्राप्तिः प्रीणयेन्मां वरानने ।। १३-६ ।।
तवप्राप्तिर्यथा देवि मन्दरेऽस्मिन्सुखाय वै ।।
मन्ये पुरंदराद्देवि ह्यात्मानमधिकं क्षितौ ।। १३-७ ।।
त्रैलोक्यसुन्दरीं प्राप्य भार्यां त्वां चारुलोचने ।।
तस्माद्यदनुकूलं ते तत्करोमि प्रशाधि माम् ।। १३-८ ।।
इहैव रमसे बाले अथवा मंदिरे मम ।।
मलये मेरुशिखरे वने वा नन्दने वद ।। १३-९ ।।
तच्छ्रुत्वा नृपतेर्वाक्यं मोहिनी मधुरं नृप ।।
उवाचानुशयं राजन्वचनं प्रीतिवर्द्धनम् ।। १३-१० ।।
सपत्नीनां कटाक्षाणां क्षतानि नगरे मम ।।
भविष्यंति महीपाल कथं गच्छामि ते पुरम् ।। १३-११ ।।
मास्म सीमंतिनी काचिद्भवेद्धि क्षितिमण्डले ।।
यस्याः सपत्नीप्रभवं दुःखमामरणं भवेत् ।। १३-१२ ।।
साहं लब्धा महीपाल मनसा वशगा तव ।।
ज्ञात्वा सपत्नीप्रभवं दुःखं भर्ता कृतो मया ।। १३-१३ ।।
वत्स्यामि पर्वतश्रेष्ठे बह्वाश्चर्यसमन्विते ।।
न त्वं वससि राजेंद्र संध्यावल्या विना क्वचित् ।। १३-१४ ।।
तस्यास्त्वं विरहे दुःखी सपुत्राया भविष्यसि ।।
दुःखेन भवतो राजन्भूरि दुःखं भवेन्मम ।। १३-१५ ।।
यत्रैव भवतः सौख्यं तत्राहमपि संस्थिता ।।
यत्र त्वं रंस्यसे राजंस्तत्र मे मंदरो गिरिः ।। १३-१६ ।।
भर्तृस्थाने हि वस्तव्यमृद्धिहीनेऽपि भार्यया ।।
स मेरुः कांचनमयः सन्निधाने प्रचक्षते ।। १३-१७ ।।
मनोरथो नाम मेरुर्यत्र त्वं रमसे विभो ।।
भर्तृस्थानं परित्यज्य स्वपितुर्वापि वर्जितम् ।। १३-१८ ।।
पितृस्थानाश्रयरता नारी तमसि मज्जति ।।
सर्वधर्मविहीनापि नारी भवति सूकरी ।। १३-१९ ।।
एवं जानाम्यहं दोषं कथं वत्स्यामि मंदरे ।।
गमिष्यामि त्वया सार्द्धमीशस्त्वं सुखदुःखयोः ।। १३-२० ।।
मोहिन्यास्तद्वचः श्रुत्वा राजा संहृष्टमानसः ।।
परिष्वज्य वरारोहामिदं वचनमब्रवीत् ।। १३-२१ ।।
भार्याणां मम सर्वासामुपरिष्टाद्भविष्यसि ।।
मा शंकां कुरु वामोरु यतो दुःखं भविष्यति ।। १३-२२ ।।
जीवितादधिका सुभ्रु भविष्यसि गृहे मम ।।
एहि गच्छाव तन्वंगि सुखाय नगरं प्रति ।। १३-२३ ।।
भुंक्ष्व भोगान्मया सार्द्धं तत्रस्था स्वेच्छया प्रिये ।। १३-२४ ।।
सा त्वेवमुक्ता शशिगौरवक्त्रा रुक्मांगदेनात्मविनाशनाय ।।
संप्रस्थिता नूपुरघोषयुक्ता विकर्षयन्ती गिरिजातशोभाम् ।। १३-२५ ।।
इति श्रीबृहन्नारदीयपुराणोत्तरभागे मोहिनीसंमोहनं नाम त्रयोदशोऽध्यायः ।। १३ ।।