नारदपुराणम्- उत्तरार्धः/अध्यायः २०
वसिष्ठ उवाच ।।
एवं सुरतमूढस्य राज्ञो रुक्मांगदस्य च ।।
त्रीणि पंच च वर्षाणि व्यतीतानि सुखेन वै ।। २०-१ ।।
संप्राप्ते नवमे वर्षे पुत्रो धर्मांगदो बली ।।
जित्वा विद्याधरान्पंच मलये पर्वतोत्तमे ।। २०-२ ।।
आजहार मणीन्पंच सर्वकामप्रदान् शुभान् ।।
एकं कांचनदातारं कोटिकोटिगुणं शुभम् ।। २०-३ ।।
द्वितीयं वस्त्रभूषादिलक्षकोटिप्रदं तथा ।।
तृतीयममृतस्रावि पुनर्यौवनकारकम् ।। २०-४ ।।
सभागृहप्रकर्तारं चतुर्थं चान्नसाधकम् ।।
पंचमं व्योभगतिदं त्रैलोक्यपरिसर्पणम् ।। २०-५ ।।
तान्मणीन्गृह्य मनसा विद्याधरसमन्वितः ।।
स्त्रीभिर्विद्याधराणां च साश्रुनेत्राभिरावृतः ।। २०-६ ।।
ववंदे चरणौ मातुः पितू रुक्मांगदस्य च ।।
मणीन्पंच समर्प्याथ पादयोः प्राह संनतः ।। २०-७ ।।
इमे जिता मया तात पञ्च विद्याधरा रणे ।।
मलये भूधरश्रेष्ठे वैष्णवास्त्रेण भूपते ।। २०-८ ।।
इमे ते भृत्यतां प्राप्ताः सस्त्रीका नृपसत्तम ।।
मणीन्प्रयच्छ मोहिन्यै भुजभूषणहेतवे ।। २०-९ ।।
सर्वकामप्रदा ह्येते पुनर्यौवनकारिणः ।।
जीर्णदंताः पुनर्बाला भवंति मणिधारणात् ।। २०-१० ।।
वस्त्रहर्म्यसुवर्णानां स्वर्गतेरमृतस्य च ।।
दातारो मासयुद्धेन साधितास्तव तेजसा ।। २०-११ ।।
साधितानि मया कृच्छ्रात्सप्तद्वीपानि भूपते ।।
करदानिसमस्तानि कृतानि तव तेजसा ।। २०-१२ ।।
समुद्रे च प्रविष्टस्य गतः संवत्सरो मम ।।
जिता भोगवती तात मया नागसमावृता ।। २०-१३ ।।
आहृता नागकन्याश्च मया चायुतसंख्यकाः ।।
तत्रापि हाररत्नानि सुबहून्याहृतानि च ।। २०-१४ ।।
पुनश्चाहं गतस्तात दानवानां पुरं महत् ।।
तान्निर्जित्यं च कन्यानां सुरूपाणां सुवर्चसाम् ।। २०-१५ ।।
आहृतानि मया त्रीणि सहस्राणि च पंच च ।।
दशकोट्यस्तु रत्नानां दीपकर्म निशागमे ।। २०-१६ ।।
कुर्वतां ते महीपाल आनीतास्तव मंदिरे ।।
ततोऽहं वारुणं लोकं रसातलतलस्थितम् ।। २०-१७ ।।
गतो वीर्यबलोत्सिक्तस्त्वदंघ्रियुगसेवकः ।।
तत्रोक्तो वरुणो देवः स्थीयतां मत्पिंतुर्वशे ।। २०-१८ ।।
रुक्मांगदस्य नृपतेर्यदि जीवितुमिच्छसि ।।
कुपितो मम वाक्येन वरुणो योद्धुमागतः ।। २०-१९ ।।
तेन संवत्सरं युद्धं घोरं जातं रसातले ।।
जितो नारायणास्त्रेण मया स जलनायकः ।। २०-२० ।।
न हतः प्रमदावाक्यैस्तस्य जीवितरक्षणे ।।
निर्जितेनायुतं दत्तं वाजिनां वातरंहसाम् ।। २०-२१ ।।
एकतः श्यामकर्णानां शुभ्राणां चंद्रवर्चसाम् ।।
तृणतोयविहीना ये जीवंति बहुशः समाः ।। २०-२२ ।।
एकां कन्यां सुरूपां मे पुरस्कृत्य स्वलंकृताम् ।।
भार्यार्थे वरुणः प्रादात्साप्यानीता मया शुभा ।। २०-२३ ।।
कुमारी तु समानीताः बहुवित्तसमन्विता ।।
तन्नास्ति त्रिषु लोकेषु स्थानं तात सुदुर्गमम् ।। २०-२४ ।।
यन्मया न जितं ह्यस्ति तवांघ्रिपरिसेवनात् ।।
तदुत्तिष्ठ परीक्षस्व त्वत्प्रसादार्जितां श्रियम् ।। २०-२५ ।।
अहं च संपदः सर्वास्त्वदधीना विशांपते ।।
यः पुत्रस्तात वदति मया लक्ष्मीः समर्जिता ।। २०-२६ ।।
न देया भूमिदेवेभ्यः सोऽपि वै नरकं व्रजेत् ।।
आत्मसंभावनं तात न कर्तव्यं सुतेन हि ।। २०-२७ ।।
कुठारदात्रसदृशः पुत्रः संपत्समुच्चये ।।
पितुः शौर्येण पुत्रस्य वर्द्धते धनसंचयः ।। २०-२८ ।।
तैजसं दात्रमादाय लुनाति तृणसंचयान् ।।
वायुना पूरितं वस्त्रं तारयेन्नौगतं जले ।। २०-२९ ।।
यथा दारुमयी योषा चेष्टते कुहकेच्छया ।।
तथाहि पितृवीर्येण पुत्रास्तेजोबलान्विताः ।। २०-३० ।।
तस्मादियं माधवदेववल्लभा विलोकयस्वाद्य मयोपनीता ।।
आत्मेच्छया यच्छतु रक्षताद्वा स्वसंपदो मातृसमूहवर्याः ।। २०-३१ ।।
इति श्रीबृहन्नारदीयपुराणोत्तरभागे धर्मांगददिग्विजयो नाम विंशोऽध्यायः ।। २० ।।