नारदपुराणम्- उत्तरार्धः/अध्यायः ६९
अथ सिद्धनाथचरित्रसहितं कामाक्षा माहात्म्यं प्रारभ्यते ।।
मोहिन्युवाच ।।
श्रुतं कामोदकाख्यानं पापघ्नं पुण्यदं नृणाम् ।।
सांप्रतं श्रोतुमिच्छामि कामाक्षायाः फलं द्विज ।। ६९-१ ।।
वसुरुवाच ।।
कामाक्षा परमा देवी पूर्वस्यां दिशि संस्थिता ।।
सागरानूपतटगा कलौ सिद्धिप्रदा नृणाम् ।। ६९-२ ।।
यस्तत्र गत्वा कामाक्षां संपूज्य नियताशनः ।।
तिष्ठेदेकां निशां भद्रे स पश्येत्तां दृढासनः ।। ६९-३ ।।
सा देवी भीमरूपेण याति संदर्शनं नृणाम् ।।
तां दृष्ट्वा न चलेद्यो वै स सिद्धिं वांछितां लभेत् ।। ६९-४ ।।
यस्तु दृष्ट्वा सुरेशानीं कामाक्षां भीमरूपिणीम् ।।
आसनाच्चलितः सद्यः स विक्षिप्तो भवेद्ध्रुवम् ।। ६९-५ ।।
तत्रास्ते पार्वतीपुत्रः सिद्धनाथो वरानने ।।
उग्रे तपसि लोकैः स प्रेक्ष्यते न कदाचन ।। ६९-६ ।।
कृतत्रेताद्वापरेषु प्रत्यक्षं दृश्यतेऽखिलैः ।।
कलावंतर्हितस्तिष्ठेद्यावत्पादः कलेर्व्रजेत् ।। ६९-७ ।।
कलेः पादे गते चैकस्मिन्घोरे च धरातले ।।
स वै प्रत्यक्षतां प्राप्य साधयेदखिलं जनम् ।। ६९-८ ।।
मोहिनाद्यैरुपायैस्तु म्लेच्छप्रायाञ्जनांस्तदा ।।
कृत्वा वशे महाभागे गमयेत्त्रिपदं कलेः ।। ६९-९ ।।
यस्तत्र गत्वा सिद्धेशं भक्तिभावसमन्वितः ।।
चिंतयेद्वर्षमात्रं तु कामाक्षां नित्यदार्चयन् ।। ६९-१० ।।
स लभेद्दर्शनं स्वप्ने दर्शनांते समाहितः ।।
सूचितां तेन सिद्धिं स लब्ध्वा सिद्धो भवेद्भुवि ।। ६९-११ ।।
विचरेत्सर्वलोकानां कामनाः पूरयञ्शुभे ।।
त्रिलोक्यां यानि वस्तूनि तानि संकर्षयेद्वरात् ।। ६९-१२ ।।
स मत्स्यनाथः किल तत्र संस्थो विज्ञानपारंगम एव भद्रे ।।
चचार लोकाभिमतं वितन्वंस्तपोऽतिघोरं न च याति दृष्टिम् ।। ६९-१३ ।।
युगान्यनेकानि पुरा भ्रमित्वा लोकान्समग्रानहतेष्टगत्या ।।
तपस्थितोऽद्यास्ति महानुभावो न कालवेगेन शुभेऽभिभूतः ।। ६९-१४ ।।
गंडांतजातस्तु पुराभवेऽभूद्द्विजस्य कस्यापि सुतः सुभद्रे ।।
स जातमात्रः किल पुष्कराख्ये द्वीपेऽस्य पित्रा ह्युदधौ विसृष्टः ।। ६९-१५ ।।
प्रक्षिप्तमात्रं किल तत्र बालं मत्स्योऽग्रसीत्कोऽपि विधेर्नियोगात् ।।
तत्र स्थितोऽनेकयुगानि सोऽभूत्कालस्य गत्या ह्यजरामरांगः ।। ६९-१६ ।।
ततः कदाचित्प्रियया प्रदिष्टो महेश्वरः सार्द्धमगप्रसूत्या ।।
तत्त्वोपदेशाय जगाम भद्रे स लोकलोकाच लमप्रमेयः ।। ६९-१७ ।।
तत्सौम्यश्रृंगे मणिभिः प्रदीप्ते स्थित्वा क्षणार्द्धं हरिमग्नचेताः ।।
देवीमुमां संप्रतिबोध्य शक्त्या तालत्रयेणाप्यभिभूय सत्त्वान् ।। ६९-१८ ।।
उवाच तत्त्वं सुरहस्यभूतं यद्द्वादशार्णार्थनिजस्वरूपम् ।।
ततस्तु सा शैलसुता महेशं मारांतक यावदभिप्रणम्य ।। ६९-१९ ।।
अज्ञाय तत्त्वं समवस्थिताऽभूत्तावत्स मत्स्यस्तु महार्णवस्थः ।।
द्रुतं समुत्प्लुत्य जगाम श्रृंगं यो विप्रबालो ह्युदरे स्थितोऽस्य स तत्त्वसिद्धोऽखिलबंधमुक्तः ।। ६९-२० ।।
निर्गम्य मत्स्योदरतः शुभास्ये नमः प्रचक्रे भवयोः पुरस्तात् ।।
विज्ञाततत्त्वोऽपि महेश्वरस्तं पप्रच्छ तद्गर्भगतेर्निदानम् ।। ६९-२१ ।।
स वर्णयामास यथार्थमेव तयोः पुरः सर्वमपि प्रवृत्तम् ।।
आकर्ण्य तद्वृत्तमनुप्रसन्ना सोमा महेशानुमतिं च कृत्वा ।। ६९-२२ ।।
तं कल्पयामास सुतं शुभांगे सोत्संग आस्थाप्य चुचुंब वक्त्रम् ।।
सुतो ममायं किल मत्स्यनाथो विज्ञाततत्त्वोऽखिलसिद्धनाथः ।। ६९-२३ ।।
निजेच्छया संप्रति यातु लोकान्कीर्तिं वितन्वन्सुखमावयोश्च ।।
ततः प्रभृत्येष सुतोंऽबिकाया लोकान्समग्रान्प्रविहृत्य कामम् ।। ६९-२४ ।।
तत्सिद्धपीठं समवाप्य तत्र तपस्युपादिष्ट इवास्थितोऽस्ति ।।
तं सिद्धनाथं मनसा विचिंत्य नरो भवेत्सिद्धसमस्तकामः ।। ६९-२५ ।।
संप्राप्य विद्यां निजवाक्यवाहे निमज्जयेत्पंडितवर्गजातम् ।।
एतां कथां तस्य जगत्पवित्रां श्रृणोति यः कर्णपथप्रयाताम् ।। ६९-२६ ।।
स चाभिकामं समवाप्य भूमौ स्वर्गं प्रयात्येव सुरार्चितांघ्रिः ।।
एतन्मया ते कथितं सुनेत्रे श्रीसिद्धनाथस्य चरित्रयुक्तम् ।।
कामाक्षमाहात्म्यमघघ्नमाद्यं भूयोऽपि किं ते प्रवदामि भद्रे ।। ६९-२७ ।।
इति श्रीबृहन्नारदीयपुराणे बृहदुपाख्याने उत्तरभागे वसुमोहिनीसंवादे सिद्धनाथचरित्रयुक्तं कामाक्षामाहात्म्यं
नामैकोनसप्ततितमोऽध्यायः ।। ६९ ।।
इति सिद्धनाथचरित्रसहितं कामाक्षामाहात्म्यं समाप्तम् ।।