|
|
वर्वाण्येवोन्मथितानि तेन खण्डितानि स्वमतान्यतिप्रयत्नैरपि कैः साधितानि न कैरपी
त्यर्थः ॥ ९ ॥ [ धीमताऽलौकिकमज्ञावता ] ॥ ९ ॥
स पुत्रवतां मध्ये श्रेष्ठः शिवगुरुः स्वीयं कुलं यमुनातातेन सूर्येण समानं वर्चस्ते
जो यस्य तेनामुना पूत्रेणालंकृतं तुलयेोपमया रहितं कलयामास चकार दशेति
वा ॥ १० ॥ [ कलयामास मेने ] ॥ १० ॥
स शिवगुरुः सुतेन मोदं प्रापितः स्वयमुपनिीषित उपनयं कर्तुमिष्टः सूनुर्येन
तथाभूतोऽपि जरां गच्छञ्शिौ त्रिहायने सति कर्माधीनेोऽमृत मृतो हि यस्मादस्य
जन्तोः कृताकृतमिदमनेना कृतमिदमनेनाकृतमिति यमो न पश्यति । द्रुतविलम्बितं
वृत्तम् ॥ ११ ॥
अस्मिन्संसारे सुतस्येक्षणं सुलभं न भवति सुतविभवस्येक्षणं तु सुतरां सुलभं न
भवतीत्यस्मिन्नर्थे शिवगुरुरेव निदर्शनमित्याशयेनाऽऽह । इहेति । अयं द्विजः सुतं
कथंचिदवाप परंतु सुतस्य वैभवं द्रष्टुं समर्थो नैवाभूत् ॥ १२ ॥
तदनन्तरमस्य शंकरस्य पितरं शिशोर्जननी स्वसपिण्डैरदीदहत्ततो धवेन पत्या
खण्डितां रातिां सतीं स्वजनता मृतिशोकहरैः पदैनयमत्यन्तसंवासः कस्यचित्केन
चित्कचिदपि स्वेन शरीरेण किमुतान्यैः पृथग्जनैरित्यादिभिः समाश्वासितवती ॥ १३ ॥
