शिप्यः-उअञ्झाअ ! कोस कुप्पसि । जारिसो तए पंडुरयण्णो
सिलोओ लिहिदो तारिसो मए पदिदो[१] । ( वृपीतलं दर्शयति )
ज्ञान०-( विहस्य ) मूर्ख ! अक्षरान्पथात्वं कृनं तत्तायद्वितीयं पठ ।
|
शिष्यः- नमस्ते पाण्डुरैकाक्ष ! बेमस्ते विश्वतापन ! । |
ज्ञान०-(सकोबम्) आः क्षुद्र ! पुप्पपाण्डुराक्षं मामुपहससि ! । ( इति हन्तुमुपन्मते )
शिष्यः--( ससम्भ्रममपसृत्य ) कीस मं ताडेसि ? । एदे रखु हआसा उअज्झाआ ण सहन्ति अत्तणो समहिअमेहाविसेसं सीसं । ता गमिस्सं दाव[२] !
ज्ञान०-( स्वगतम् ) मर्मज्ञोऽयम् । सङ्गह एवास्य श्रेयान् । ( प्रकाशम् ) बत्स् कौण्डिन्य ! एह्येहि ।
शिप्यः--( सोद्वेगम् } पा आगनिस्सं । चंडसीलो खु तुमं [३] ।
ज्ञान०-कतैण्डिन्य ! अलमुद्धेगेनास्म्च्चण्डशीलतायाः । पश्प---
|
नृपतिरखिललोकान्पालयत्यात्तदण्डः |
तदेहि पुनस्त्वां शुद्धमध्यापयामि । (इति समाश्वास्य पाठयति )
आलोक्य सर्वशास्त्राणि विचार्य च पुनः पुनः ।
इदमेकं तु निप्पन्नं ध्येयो मारायणः सदा ॥ १४ ॥
नमस्ते पुण्डरीकाक्ष ! नमस्ते विश्वभावन ! ।
नमस्तेऽस्तु हृपोकेश ! महापुरुयपूर्वज ! ॥ १५ ॥
( शिष्यग्तथैव पठसि )
ज्ञान०---( सक्रोधम् ) मूर्ख ! एवं पठ ।
