५५०पटक महादेवकृतवजयन्तीव्याख्यासमेतम् । ५२६
वि नो भज पिता पुत्रेभ्यो यथा । दीर्घायुत्वस्य हेशिषे तस्य नो देहि सूर्य । उद्यन्नद्य मित्रमह आरोहन्नुत्तरां दिवम् । हृद्रोगं मम सूर्य हरिमाणं च नाशय । शुकेषु मे हरिमाणꣳ रोपणाकासु दध्मसि । अथो हारिद्रवेषु मे हरिमाणं निदध्मसि । उदगादयमादित्यो विश्वेन सहसा सह । द्विषन्तं मम रन्धयन्मो अहं द्विषतो रधम् । यो नः शपादशपतो यश्च नः शपतः शपात् । उषाश्च तस्मै निम्रुक्च सर्वपापꣳ समूहताम् । यो नः सपत्नो यो रणो मर्तो भिदासति देवाः । इध्मस्येव प्रक्षायतो मा तस्योच्छेषि किंचनेति ॥१२॥ आदित्यमुपतिष्ठतेऽगन्म सुवः सुवरगन्मेति च ।
घेहीत्यन्तः।
इदमहममुं भ्रातृव्यमाभ्यो दिग्भ्योऽस्यै दिव इति यं द्वेष्टि तस्य वधं मनसा ध्यायति ।
द्विष्म इत्यन्तः।
यद्यभिचरेदिदमहममुष्याऽऽमुष्यायणस्य प्राणं निवेष्टयामीति दक्षिणपादस्य पार्ष्ण्या निवेष्टयति।
अमुष्येति षष्यन्तं नाम शत्रोगृह्णाति । अमुष्यायणस्येति यस्यापत्यं तस्य तद्धिता- न्तम् । अयज्ञसंयुक्तमिदं न यज्ञाङ्गम् ।
ऐन्द्रीमावृतमन्वावर्त इति प्रदक्षिणमावर्तते पुण्या भवन्तु या लक्ष्मीः पराभवन्तु याः पापीरिति दक्षिणमꣳसमभिपर्यावर्तते ।
दक्षिणस्कन्धमभिलक्षीकृत्याऽऽवते ।
तेजोऽसीत्याहवनीयमुपपर्यावर्तते ।
प्रसव्यमाहवनीयमुपाभिपर्यावर्तते ।
समहं प्रजयेत्युपतिष्ठते ।
आहवनीयम् । पोष इत्यन्तः।
समिद्धो अग्न इत्युपसमिन्धे ।
दीयासमित्यन्तः
