श्व दह्यते । तस्मादत्र निमित्तमदृष्टमिति । पुत्रादीनां
देहवियोगयोगयोरप्यदृष्टमेव निमित्तम् । हि युक्तश्चायमर्थो भरतादिषु
दृष्टः । स हि हरिक्षेत्रे हरिणदर्शने मृतः कालञ्जरे हरिणो जात
इति किमत्र हरिणशरीरग्रहणे तत्रापि कालञ्जरे निमित्तं दृष्टं
सम्भवति । जन्तुश्च जीवः सर्वत्र जायमानः । तत्र दृष्टस्य
बाधितत्वात् कल्पनाया अशक्यत्वाच्छशरीरसंयोगवियोगहेतुर्दुर्विभाव्यः ।। ५१ ॥
तस्माददृष्टवशात् पश्चात् किमप्यस्तु, इयं तु सांप्रतं मोचनीयेति निर्धारितमित्याह-
श्रीशुक उवाच ॥
एवं विमृश्य तं पापं यावदात्मनिदर्शनम् ॥
पूजयामास वै शौरिबहुमानपुरःसरम् ॥ ५२ ॥
एवं विमृश्यति ॥ स्वकर्तव्येऽयं विमर्शः ।
कंसश्चेत्तदङ्गीकुर्यात्तदा सिद्ध्येत् । तस्य सिद्धिर्दुर्घटेति ।
तस्य दूपणानि वदन् प्रयत्नाधिक्यं कृतवानित्याह ॥
तं प्रसिद्धं दिग्विजयिनं पापमेतादृशकर्मकारं पूजयामास ।
पूजायां हि स्वस्मिन् स्थितो भावादिः पूज्ये समारोप्यते ।
ततः कार्यं सेत्स्यतीति । अयमलौकिक उपायः। ननु
किमर्थमेतावत् कृतवानित्याह ॥ यावदात्मनिदर्शनमिति ॥
आत्मनो निदर्शनं ज्ञानं यावद्भवति दृष्टादृष्टभेदेन
ताघदुपायकरणं युक्तमिति प्रथममदृष्टोपायं कृतवानित्याह ।।
पूजयामासेति ॥ वै निश्चयेनेति पूजने कार्यसिद्धिं निश्चितां
मत्वा । तत्र स्वदेवता समारोपितेति बहुमानपुरःसरं पूजा ।
इयं पूजा स्तोत्रनमस्कारप्रह्वीभावात्मिका । एवं करणे
ज्ञानप्राप्तहेतुमाह ॥ शौरिरिति ॥ शूरो वसुदेवस्य पिता ।। ५२॥
पूजयित्वापि ज्ञापनां कृतवानित्याह-
