विगर्हितमनुचितमित्याह ॥ शूरैर्जरासन्धादिभिः श्लाघनीया
गुणा यस्य । शूरा हि युद्धमभिमन्यन्ते,कातरा एव मृत्युं
विचारयन्ति । अतोऽस्याः पुत्रो मारयिष्यतीति श्रवणाच्छूराणाम्
उत्साह एंव युक्तः । न तु स्वशौर्यनाशकं तन्मारणमुचितम् । द्वौ
सम्मताविह मृत्यू दुरापाविति वाक्यात् । भवांश्च क्षत्रियधर्मे
निष्णात इति सर्वैः श्लाध्यते । किञ्च, भोज यशस्करो भवान् ।
भोजवंशे नैतादृशः शूर इति । अतः
स्वकर्मकीर्तिजनकत्वादाकाशवाणीवाक्यश्रवणेन वधो नोचितः । किश्च
एतादृशयशोधर्मयुक्तो दयापात्रं भागिनीं कथं हन्याद्, यदर्थं लोकाः
स्वयं म्रियन्ते । किञ्च, स्त्रीवधोऽनुचितः शूराणाम् । भगिन्यपि
कदाचित् क्षत्रियवंशोद्भवत्वाच्छौर्यमवलम्बते । तादृश्यपीयं न भवति ।
सा तु पुप्रकृतिका भवति, इयं तु स्त्र्येवेति न पुनरुक्तिः। किञ्च वधे
कर्तव्येऽपि कालान्तरे कर्त्तव्यं, न तु विवाहोत्सवे । लौकिका
राजानो मारणीयं विषादिनापि मारयन्ति । तस्माच्छौर्यादिधर्मवतस्ते
नेदमुचितम् ॥ ३७ ॥
किञ्च, यदियं हन्यते तन्मृत्युप्रतीकारार्थं, न तु वैरभावेन। न च मृत्युरस्यां हतायां प्रतिकृतो भवति । सहजत्वादित्याह--
मृत्युर्जन्मवतां वीर देहेन सह जायते ॥
अद्य वाब्दशतान्ते वा मृत्युर्वै प्राणिनां ध्रुवः॥३८॥
मृत्युरिति ॥ नापि विलम्बार्थम् । वाणीवचनादेव । नेयं
हन्ति नापि हनिष्यति । अस्या अष्टमो गर्भः शीघ्रमेव हनिष्यतीति
वाक्यमस्ति । अथ कदाचिद्धनिष्यतीति शङ्का । तन्नित्यमृत्योरनेनान्येन
वा हननं सिद्धमिति नाऽयं प्रतीकारः । तदाह ।। जन्मवतामुत्पन्नानां
मृत्युर्देहेन सह जायते । मृत्युनैवेदमावृतमासीदित्युपाख्याने, भगवान्
मृत्योः सकाशात् प्राणिनो
