सिद्धचारणगन्धर्वैरप्सरः किन्नरोरगैः ॥
उपाहृतोरुबलिभिः स्तूयमानेदमब्रवीत् ॥११॥
सिद्धचारणेति ॥ सिद्धचारणगन्धर्वास्त्रिगुणाः । अन्ये
च । अप्सरैरिति, बहुलं छन्दसीत्यनेन । ऐकपचं तु सुगमम् ।
अस्याः षड्गुणोपजीवका एते । कंसदर्शन एव उपाहृता
उरुबलयः पूजासाधनानि यैः । बलिशब्दो
जयजयादिशब्दानामप्युपलक्षकः। अतस्तैः स्तूयमाना, कंसवधं
कर्तुं शक्ताहमिति ज्ञापयन्ती इदं वक्ष्यमाणमब्रवीत् ॥११॥
द्वयमत्र वक्तव्यं, कथं न हन्यते, कथं वा रक्षार्थं न स्थीयत इत्युभयसमाधानम् । तदाह---
देव्युवाच ॥
किं भया हतया मन्द जातः खलु तवान्तकृत् ॥
यत्र क्वचित् पूर्वशत्रुमा हिंसीः कृपणां वृथा ॥१२॥
किं मयेति ॥ मया हतया किम् । अहं तु हननेऽप्यपकारं
न करोमि, किं पुनरहता । अत एतद्वृत्तान्ताज्ञानात् त्वं मन्दः ।
अवधे हेतुः, जातः खलु तवान्तकृदिति ॥ यस्तु तवान्तं नाशं
करिष्यति स तु जात एव क्वचित् । यत्रक्वचिदिति विशेषाकथनं
देवगुह्यम् । ननु शत्रुत्वाविशेषेऽपि सामर्थ्ये विद्यमानेऽपि यद्
भगवतैव हन्यते, न त्वयेति को विशेष इतिचेत् तत्राह ॥
पूर्वशत्रुरिति ॥ मम त्विदानी भवाञ्च्छत्रुः, तदप्यन्यबुद्ध्या ।
भगवांस्तु भवतः पूर्वशत्रुरतस्तेनैव हन्तव्यः । आकाशवाण्याऽपि
तथैवोक्तम् । अतः कृपणां देवकी मा हिंसीः । तस्या वधे न
कोऽपि पुरुषार्थः सिद्ध्येत् । अतो वृथैव मा हिंसीः ।। १२॥
एवमुक्त्वा गतेत्याह--
