ति ॥ लौकिकज्ञाननैपुण्यं मातुः परमार्थज्ञाननैपुण्यं पितुः ।
उभयमपि विद्यमानमेव न भगवत्सामथ्र्यस्य प्रतिबन्धकम् ॥४६॥
एवं स्वीकृत्य रूपान्तरं तत्र स्थितौ प्रयोजनाभावात् स्वयं गमने रूपान्तरस्वीकारवैयर्थ्यात् तस्य चाज्ञानात् सर्वसमाधानार्थं तं बोधयित्वा तद्द्वारा स्वयं गोकुले गतवानित्याह-
ततश्च शौरिभगवत्प्रचोदितः
सुतं समादाय स सूतिकागृहात् ।।
यदा बहिर्गन्तुमियेष तर्ह्यजा
या योगमायाऽजनि नन्दजायया ॥४७॥।
ततश्चेति॥ प्राकृतभावानन्तरं शौरिश्चकारादाज्ञापनानन्तरं
च सुतं भगवन्तं समादाय सम्यग्गृहीत्वा उत्तमपात्रं वस्त्रं च
प्रसार्य तदुपरि स्थापयित्वा स सूतिकागृहाद् यदा बहिर्गन्तुमियेष
तर्हि तस्मिन् समये नन्दजायया योगमाया अजनि जनि
प्रसिद्धः पुरुषोत्तमः शिशुर्बभूवेत्यर्थः। तयोः सम्पश्यतोरेव तथाकरणे
उपपत्तिमाहुः ।। लोकिकज्ञानेत्यादिना ॥ सामथ्येस्य,
सामथ्येप्रकटनयेत्यर्थः । इदमत्राकूतम् । अनेनैव रूपेणाधुनैव कंसं
मारयित्वा सर्वसमाधानं कर्तुं सामर्थ्यं सत्यपि यदूपन्तिरप्रकटनं तत्,
समुद्वेजे भवद्धेतोरधीरधीरित्यादिवाक्यैलौकिकरीत्यैव स्नेहातिशयो
जायते । येन भगवतः कंसाभिमुखत्वमात्रेऽपि प्राणापगमो भवेत् ।
लोकविद्वेषभिया रूपोपसंहारप्रार्थनेनापि लौकिकरीत्यैव स ज्ञाप्यते
गरातुः । पितुस्तु पूर्णमाहात्म्य ज्ञानवत्त्वेनोक्तशङ्काभावेऽप्यनेनैव रूपेण
अधुनैव कंसमारणे भक्त दुःख निवृत्तौ सत्यां स्थिती प्रयोजनाभावास्माकं
पुनदर्शनं न भविष्यति चेन्न प्राणस्थितिर्भविष्यतीत्यभिशयेण
तदवृत्तान्तकथनादेतद्रूपोपसंहारेऽन्यत्राधुना गमनमभिप्रेतमिते ज्ञायते ।
अन्यथा माहात्म्यज्ञानवत्त्वेन सर्वज्ञातामपि प्रभोर्जानातीते न तन्निवेदयेत् ।
तथाच तदा तद्दर्शनसत्त्वोक्त्या तज्ज्ञानस्योक्तरूपस्य हेतुत्वं सूच्यत
इति युक्तं तथात्वमिति ॥
