|
अवशेनापियन्नाम्नः कीर्तनान्मुच्यते नरः । |
|
अस्पष्टमपि यन्नाम प्रसङ्गनापि भाषितम् । |
|
मदाप्रमादादुग्मदाद्द.स्वास्खलनादपि । |
उरखघ्नो निद्रादशायामभिलापः । स्खलनं किंचिद्वक्तुं प्रवृत्तस्य मुखात्तदतिरिक्त,
शब्दनिःसरणम् । किंच अस्ति हि महाभाष्ये प्रसिद्धः कूपखानकन्यायः-' तृषा.
निवृत्तिपङ्कलेपनिरासफल कस्य कूपस्य खननेऽपि जयेते एव तुषाप कूलेप, तावपि
सिद्धकृषे तज्जन्यजले न नश्यत एवेति राजन् इस् पुरुष सु इत्याकारकापशब्दप्रयोग
अन्यं पातकं तब न्यग्नपुरुषेति परिनिपभ्ररूपप्रयोगेण नश्यतीति स्वीकारात। तेन
यायेन प्रकृतेऽपि नामस्मरणनाश्यतावच्छेदकं पापत्वावच्छिन्नत्वाविशेषानामस्मर
णाङ्गलोपजन्यपान कस्यापि तेनैव नामस्मरणे न नाश इति नानवस्य । बननेवा-
पायेन ग्रन्थान्तेऽस्माभिर्वक्ष्यते ’तधाप्यन्तः सन्तः सदयहृदया नाममहिमप्यपूवंस्त
स्मे न खल् खलपापोमयभय 'मिति। अपूर्वः स्त्रङ्गलोषजनितपातकनिवर्तकरूपः
पूर्वं प्रायश्चित्तदिकर्मसु वाष्पकलुप्त इति तदर्थः । न च श्रौतस्मार्तादिप्रायश्चित
साङ्गनायं नामकीर्तनस्योपयोगोस्विति वाच्यम् । 'तहेतोरेवास्तु तद्धेतुस्वं कि
तेने' ति न्यायविरोधात् । तदिद सर्वमुक्तमास्माकोनशिवस्तवे
|
वेध वैधापरावानपि शिव बहुधा तान्समाधातुमाधप्रायश्चित्तानि |
मित्यर्थः । तमन्नामान्कीर्तनमेव परापणमिति भावः । ३०१ ॥
