वृतं ज्ञानं तेन मुञ्चन्ति जन्त ’ इति वचनेन शानरूपाद्वैतविषये ज्ञातावरणस्यावश्य
कत्वासनिर्णये हर्मानर्थनिरासकपरमपुरुषार्थरुपे पापिनां भवप्रसादविधुराण मह
आवश्यक इति भावः । यह् कथा प्रक्रम्य 'द्विवर्षी तु सरस्वती' ति धौम्यथ वना
तादृगकन्यारूपैयप्ययंः। भरद्वाजस्तषषि
|
या गप्राणिजिह्वामु सदा वगुपवर्तनात् । |
ननु नायं दिङ्मोहादिसुयो मोहः, विरुदधर्मसमावेशादियुचितमहमेनंदरूपानुः
मोपमानववियत आह-- शस्त्रमयी । प्रधानार्योऽयं मयट् । सर्वं खल्विदं
प्र' त्यादिशास्त्रप्रधाना । अयं भावः- शास्त्रमेवेह प्राधान्ये न गमकं
नवनुमानादि । तस्य शास्त्रतो दुर्बलवात् । अत एव ‘शास्त्रयोनिरयाद’त -
सूत्रम् । वेदैकवेद्यत्वबोधकभृतयश्च तं स्वौपनिषदं पुरुषं पृष्ठामी 'त्यादयः ।
ततश्च सर्वस्य वस्तुजातस्य ब्रह्माभेदे शास्त्रेण बोधिते मन्त्रे तृतीयकू नयनूदिते
तद्विरोधादनुमितेरेव भ्रमस्वं करप्पम् । वेदान्तानामेईपर्येण ब्रह्मकनिर्गमाय प्रवृत्तेः ।
अत एव तादृशज्योतिःशास्त्रबिरोधाच्चद्रप्रादेशिकत्वविषयकस्य सार्वजनीनप्रत्यक्ष
स्यापि भ्रमस्वं कल्पत इति शास्त्रार्मकस्ववयवशालि विग्रहवाद्यास्त्रविक रेस्यश्यर्थः।
तदुक्त ब्रह्माष
|
निश्वसमरुतवें दान चं साम यजुस्तथा । |
elभ्येति--ननु भवभनं न केवलं लोकिकं चन्द्रप्रादेशिकस्मशानवत्, किंतु
सीयमेवेति शते। गुहाम्बा गुहायां स्थितास्त्र । छायारूपति यावत् । मध्यम-
पदशोपी समासः ।
2
