उक्तवाक्यं तु राजानं सर्वलोकपितामहः ।
प्रत्युवाच शुभां वाणीं मधुरां मधुराक्षरम् ॥ २१ ॥
मनोरथो महानेषः भगीरथ महारथ !
एवं भवतु, भद्रं ते, इक्ष्वाकुकुलवर्धन ! ॥ २२ ॥
मनोरथ इति । तावक इति शेषः ॥ २२ ॥
इयं हैमवती गङ्गा ज्येष्ठा हिमवतस्सुता ।
तां वै धारयितुं शक्तो हरस्तत्र नियुज्यताम् ॥ २३ ॥
इयमिति भगवत्समीपे स्थितत्वान्निर्देशः ॥ २३ ॥
गङ्गायाः पतनं राजन् ! पृथिवी न सहिष्यति ।
तां वै धारयितुं वीर ! नान्यं पश्यामि शूलिनः ॥ २४ ॥
कुतो हरनियोग इत्यतः-गङ्गाया इत्यादि ॥ २४ ॥
तमेवमुक्त्वा राजानं गङ्गां चाभाष्य लोककृत् ।
जगाम त्रिदिवं देवस्सह देवैर्मरुद्गणैः ॥ २५ ॥
इत्यार्षे श्रीमद्रामायणे बालकाण्डे द्विचत्वारिंशः सर्गः
गङ्गां चाभाष्येति । [१] राजानं यथाकालमनुगृहाणेत्युक्त्वेति यावत् । देवैः–आजानजैः । मरुद्गणाः-कर्मदेवाः । [२]मरु (२५) मानः सर्गः ॥ २५ ॥
इति श्रीमद्रामायणामृतकतकटीकायां बालकाण्डे द्विचत्वारिंशः सर्गः
