अथ स रामो लक्ष्मणस्य वनवासं प्रत्यादरादुच्यमानं-न मे कुत्राप्युत्कण्ठा नापि त्वद्वियोगः क्षणमपि सुसहः'- इत्येवमादरा-दुध्यमानं, अत एव उत्तमं पुष्कलं-'श्रेयान् श्रेष्ठः पुष्कलः स्यात्, अत्यन्तश्रेष्ठं वचो निशम्य, स्वयं सुचिराय धर्मं-वनवासधर्मं प्रपद्य-स्वीकृत्य लक्ष्मणस्य च ताः समस्ताः समाः प्रति अनुमतिं विदधे वनवासाय ॥ ३४ ॥
ततस्तु तसिन् विजने महावने
महावलौ राघववंशवर्धनौ ।
न तौ भयं संभ्रममभ्युपेयतुः
यथैव सिह्मौ गिरिसानुगोचरौ ॥ ३५ ॥
इत्यार्षे श्रीमद्रामायणे वाल्मीकीये अयोध्याकाण्डे । त्रिपञ्चाशः सर्गः
भयं तत्प्रयुक्तं संभ्रमं-इतस्ततोऽन्वीक्षादिकम् । माला (३५) मानः सर्गः ॥ ३५ ॥
इति श्रीमद्रामायणामृतकतकटीकायां अयोध्याकाण्डे त्रिपञ्चशः सर्गः
चतुःपञ्चाशः सर्गः
[भरद्वाजदर्शनम्]
ते तु तस्मिन् महावृक्षे उषित्वा रजनीं शिवाम् ।
विमलेऽस्युदिते सूर्ये तस्माद्देशात् प्रतस्थिरे ॥ १ ॥
अथ गङ्गाया दशाश्वमेधस्थलाददूरे उत्तीर्णगङ्गस्य गङ्गातीरमार्गेण प्रयागं प्राप्तस्य भरद्वाजाश्रमप्राप्तिः । ते त्वित्यादि ॥ १ ॥
