पुटमेतत् सुपुष्टितम्
५२ सर्गः]
477
रामस्तु सान्त्वयामास तं सुमन्त्रं नयोक्तिभिः
यद्यत्तु स महाराजः नालीकमधिगच्छति ।
न च ताम्यति [१]दुःखेन, सुमन्त्र ! कुरु तत्तथा ॥ २६ ॥
यद्यत्-अनुशिष्य अलीकं तदनिवृत्तिदुःखम् ॥ २६ ॥
अदृष्टदुःखं राजानं वृद्धमार्यं जितेन्द्रियम् ।
ब्रूयास्त्वमभिवाद्यैव मम हेतोरिदं वचः ॥ २७ ॥
मम हेतोरभिवाद्य-मत्प्रतिनिधितया मन्नमस्कारं कृत्वेत्यर्थः ॥
इदंशब्दार्थः-नैवाहमित्यादि । अयोध्यायाः च्युता वयं इति कृत्वा वने वत्स्यामह इति चेति । छान्दसः सन्धिः ॥ २८ ॥
चतुर्दशसु वर्षेषु निवृत्तेषु पुनःपुनः ।
लक्ष्मणं मां च सीतां च द्रक्ष्यसि क्षिप्रमागतान् ॥ २९ ॥
पुनःपुनः-अभीक्ष्णम् ॥ २९ ॥
सहिता इति । मन्मात्रा इति शेषः। कैकेयीं च आरोग्यं-अनामयं ब्रूहि । नेयं व्यङ्गयोक्तिः, अपि तु दैवहतेयं मातेत्यनुतापादेव । अथ
