स तु रामस्य वचनं निशम्य प्रतिगृह्य च ।
स्थपतिस्तूर्णमाहूय सचिवानिदमब्रवीत् ॥ ५ ॥
स त्विति । लक्ष्मणेन कृतामन्त्रणो गुह इत्यर्थः । रामस्य वचनं निशम्येति । तराम जाह्नवीं इत्युक्तरूपम् ॥ ५ ॥
अस्यवाहनसंयुक्तां कर्णग्राहवतीं शुभाम् ।
सुप्रतारां दृढां तीर्थे शीघ्रं नावमुपाहर ॥ ६ ॥
[१]अस्यवाहनेति । अस्य (जलं) निरस्य नावं वाहयति-तीरं प्रापयतीति अस्यवाहनम्, मयूरव्यंसकादित्वात् समासः, अरित्रमिति यावत् तत्संयुक्तां तथा । कर्णग्राहः-कर्णधारः, नाविक इति यावत् । सुखेन प्रतारः- प्रतारणं यया सा तथा । दृढां-दृढसन्धिबन्धाम् । [२]तीर्थे-अवतारमार्गे ॥ ६ ॥
तं निशम्य गुहादेशं गुहामात्यगणो महान् ।
उपोह्य रुचिरां नावं गुहाय प्रत्यवेदयत् ॥ ७ ॥
उपोह्य-वहेर्ल्यपि स्थानिवत्वात् कित्वात् संप्रसारणम्, समीपं प्रापय्येत्यर्थः ॥ ७ ॥
ततः स प्राञ्जलिर्भूत्वा गुहो राघवमब्रवीत् ।
उपस्थितेयं नौः, देव ! भूयः किं करवाणि ते ॥ ८ ॥
तवामरसुतप्रख्य ! तर्तुं सागरगां नदीम् ।
नौरियं, पुरुषव्याघ्र ! [३]तां त्वमारोह, सुव्रत ! ॥ ९ ॥
तर्तुमिति। ‘श्रयुकः किति' इति नेट् ॥ ९ ॥
