ततो रुधिरताम्राक्षः भुजमुद्यम्य दक्षिणम् ।
अश्रुपूर्णमुखो दीनोऽब्रवीज्जानपदं जनम् ॥ ४ ॥
जानपदं-जनपदे भवं जानपदम्, स्वदर्शनार्थं तत्रागतमिति शेषः ॥ ४ ॥
अनुक्रोशो दया चैव यथार्हं मायि वः कृतः ।
[१]चिरं दुःखस्य पापीयो गम्यतामर्थसिद्धये ॥ ५ ॥
यथार्हं मयि कृतः यः अनुक्रोशः-अनुतापः दया च अतिपापीयः तदिदं सर्वं वः चिरं दुःखस्य संपन्नं बत ! किं कुर्म इदानीम् ? गम्यतामर्थ-सिद्धये-प्रकृतार्थसिद्धये, साधयाम इति शेषः ॥ ५ ॥
तेऽभिवाद्य महात्मानं कृत्वा चापि प्रदक्षिणम् ।
विलपन्तो नरा घोरं व्यतिष्ठन्त क्वचित् क्वचित् ॥ ६॥
त इति । एवं रामेण विसर्जिता इत्यर्थः ॥ ६ ॥
तथा विलपतां तेषां [२]अतृप्तानां च राघवः ।
अचक्षुर्विषयं प्रायात् यथाऽर्कः क्षणदामुखे ॥ ७ ॥
अतृप्तानामिति । दर्शनतृप्तिरहितानामित्यर्थः । क्षणदामुलेखे-सायंकाले ॥ ७ ॥
ततो धान्यधनोपेतान् दानशीलजनान् शिवान् ।
अकुतश्चिद्भयान् [३]रम्यांश्चैत्ययूपसमावृतान् ॥ ८ ॥
एवं कोसलजनपदप्रजानिवर्तनानन्तरं वैभववर्णनपूर्वकं तदतिवाहः प्रदर्श्यते-ततो धान्येत्यादि । दानशीला नरा येषु ते तथा । चैत्ये-ग्रामाद्वहिःप्रदेशे प्रतिष्ठापितैः यूपैः समावृतास्तथा ॥ ८ ॥
