त्यक्तभोगस्येति । जटावल्कलधारिणाऽवश्यवस्तव्यत्वेन राजभोगत्यागस्यावश्यप्राप्तत्वादित्याशयः । अनुयात्रेण-अनुयात्रावता। बलादिनेत्यर्थः ॥ २ ॥
यो हि दत्त्वा द्विपश्रेष्ठं [१]कक्ष्यायां कुरुते मनः ।
रञ्जुस्नेहेन किं तस्य त्यजतः कुञ्जरोत्तमम् ॥ ३ ॥
असङ्गतश्चायमनुयात्राप्रस्थापनवाद इत्याह-यो हीत्यादि । कक्ष्यायां-पर्यङ्कबन्धनरजौ ॥ ३ ॥
तथा मम, सतां श्रेष्ठ ! किं ध्वजिन्या, जगत्पते !
सर्वाण्येवानुजानामि चीराण्येवानयन्तु मे ॥ ४ ॥
तथा ममेति । उक्तदृष्टान्तवत् राज्यमेव त्यजतः राज्यावयवेन कक्ष्याकल्पेन ध्वजिन्यादिना किम् ? न किमपि प्रयोजनमित्यर्थः । यदेवं–अतस्सर्वाण्येव भरतायैवानुजानामि, मातुः प्रीतये । अतश्चीरादीन्वनोपयुक्तपदार्थानेवानयन्तु । भवन्त इति शेषः ॥ ४ ॥
एवमुक्ते तत्साहसेऽपि कैकेय्येव प्रावर्तत-अथेत्यादि । चीरे इति । अन्तरीयोत्तरीयरूपे ॥ ६ ॥
