एवं बहुविधं तं सा याचते गमनं प्रति ।
नानुमेने महाबाहुस्तां नेतुं विजनं वनम् ॥ २२ ॥
नयनाननुमतौ हेतुः-विजनमिति । श्वश्रूननान्हमुखरक्षकजनरहितमिति यावत् ॥ २२ ॥
एवमुक्ता तु सा चिन्तां मैथिली समुपागता ।
स्नापयन्तीव गामुष्णैरश्रुभिर्नयनच्युतैः ॥ २३ ॥
गां-भुवम् ॥ २३ ॥
चिन्तयन्तीं तथा तां तु निवर्तयितुमात्मवान् ।
[१]ताम्रोष्ठीं स तदा सीतां काकुत्स्थो बह्णसान्त्वयत् ॥ २४ ॥
इत्यार्षे श्रीमद्रामायणे वाल्मीकीये अयोध्याकाण्डे एकोनत्रिंशस्सर्गः
वर (२४) मानः सगेः ।। २२-२४ ॥
इति श्रीमद्रामायणामृतकतकटकीयां अयोध्याकाण्डे एकोनत्रिंशस्तर्गः
त्रिंशस्सर्गः
[सीतावनानुगमनाभ्यनुज्ञा]
सान्त्व्यमाना तु रामेण मैथिली जनकात्मजा ।
वनवास[२]निमित्तार्थं भर्तारमिदमब्रवीत् ॥ १ ॥
एवं न्यायतः प्रतिपाद्यमानानुगमनस्याननुमविौर्बल्य मूलेतिमर्मोक्त्या प्रतिबुद्धानुव्रजनदार्ढ्यो भगवाननुव्रजनं अनुमन्यते सीतायाः ।
