इत्यनुकर्षः। कुत एवमित्यत्राह-अनुकूलतयेत्यादि । अत्र 'नापि तेन तु भर्तव्या' इति सर्वात्मना पाठो नाशितः प्राचीनः परेण [१] ॥ २६ ॥
तस्मै दत्तं नृपतिना यौवराज्यं सनातनम् ।
[२]स प्रसाद्यस्त्वया, सीते! नृपतिश्च विशेषतः ॥ २७ ॥
ननु तदनुकूलाचरणं किमर्थमित्यत्राह–तस्मा इत्यादि । नृपतिः- दशरथः ॥ २७ ॥
अहं चापि प्रतिज्ञां तां गुरोस्समनुपालयन् ।
वनमद्यैव यास्यामि स्थिरा भव मनस्विनी ॥ २८ ॥
याते च मयि, कल्याणि ! वनं मुनिनिषेवितम् ।
व्रतोपवासपरया भवितव्यं, तवानघे ! ॥ २९ ॥
याते-गते ॥ २९ ॥
काल्यमुत्थाय देवानां कृत्वा पूजां यथाविधि ।
वन्दितव्यो दशरथः पिता मम जनेश्वरः ॥ ३० ॥
काल्यं-सर्वस्मिन्नप्युषसि । अत्यन्तसंयोगे द्वितीया ॥ ३० ॥
माता च मम कौसल्या वृद्धा सन्तापकर्शिता ।
[३]धर्ममेवाग्रतः कृत्वा त्वत्तस्सम्मानमर्हति ॥ ३१ ॥
त्वत्तस्सम्मानमर्हतीत्यत्र हेतुः–धर्ममेवाग्रतः कृत्वेति । यतः प्रवृत्ताऽस्मद्व(च)ननियोजन इति शेषः ॥ ३१ ॥
