तत्र चापि जाग्रत्याः-त्वज्जीवनाय यतमानायाः, व्यत्ययात्पञ्चमी, मया हे देव ! त्वं समभिरक्षितोऽसीति यत्-तत एव हेतोः मे-मह्यं द्वौ वरौ प्राददाः ॥ १९ ॥
तौ तु दत्तौ वरौ देव ! [१]निक्षेपौ मृगयाम्यहम् ।
तवैव पृथिवीपाल ! सकाशे सत्यसङ्गर ! ॥ २० ॥
त्वया दत्तौ तौ तु मे निक्षेपभूतौ वरौ अद्य उद्धर्तुं मृगयामि-अन्वेषयामि । हे सत्यसङ्गर !॥ २० ॥
तत्प्रतिश्रुत्य धर्मेण न चेद्दास्यसि मे वरम् ।
अद्यैव हि प्रहास्यामि जीवितं त्वद्विमानिता ॥ २१ ॥
धर्मेण म वरं प्रतिश्रुत्य तद्दास्यासि न चेत् तवैव सकाशे अद्यैव जीवितं प्रहास्यामि ॥ २१ ॥
वागित्यादि । प्रचस्कन्द-स्कन्दिर् गतिशोषणयोः, इह गत्यर्थः । कैकेय्या स्वसुभगत्वनिमित्तकाममोहेन स्ववशे कृतो राजा वाङ्मात्रेण-पूर्वकालीनवरदान प्रतिवचनमात्रेणैव अप्रयासतः सिद्धं पाशं-सत्यपाशं आत्मन इह लोके नाशाय संपन्नं मृग इव प्रचस्कन्द-प्रगतवान् । अन्तर्भावितणित्वाश्रये तु-न्यायत एवं पाशं प्रापितवान् इति पाङ्कोऽर्थः ॥ २२ ॥
