|
शाक्यैः पाशुपतैरपि क्षपणकैः कापालिकैवैष्णवै |
|
अथ चतुर्थः सर्गः । |
|
अथ शिवो मनुजो निजमायया |
शाक्या बौद्धाः क्षपणका दिगम्बराः सर्वे: शाक्यादिदुर्वादिभिः खलु प्रसिद्धं खि
लमुच्छित्रं वैदिकं मार्ग परिरक्षितुं भूतलं माप्तो घोरे संसारारण्ये विचरतां भद्रं सर्वान
थेनिवृत्तिपुरःसरपरमानन्दमाप्तिलक्षणं मोक्षाख्यं कल्याणं करोतीति भद्रंकरोऽन्वर्थमंज्ञ
श्रीशंकरः परिक्रीडते स्म । शार्दूलविक्रीडितं वृत्तम् ॥ ८३ ॥ [ इति श्रीति । अव
वरोऽवतारः ॥ ८४ ॥ ]
इति श्रीमत्परमहंसपरिव्राजकाचार्यबालगोपालतीर्थश्रीपादशिष्यदत्तवंशावतंस
रामकुमारसूनुधनपतिसूरिकृते श्रीमच्छकराचार्यविजयडिण्डिमे तृतीयः सर्गः ॥३॥
|
अथ चतुर्थसर्गस्य टीका । |
प्राकृतशिशुविलक्षणं तस्य चरितं दर्शयितुमुपक्रमते । अथेति । शिवो निजमाय
था मनुष्यः सन्विपगृहे द्विजस्य शिवगुरोः पीर्ति संपादयन्प्रथमवर्षे एव सर्वमक्षरं नि
जभाषां च सम्यग्गृहीतवान् । ‘हृतांवलम्बितमाह नौ भरौ' वसुयुगविरति ॥ १ ।।
[ प्रथमेति । ‘हायनोऽस्त्रीशरत्समाः' इत्यमरः ] ॥ १ ॥
ततो द्वितीयवर्ष एव स बालकः सुबुद्धित्वादक्षरज्ञो िलखिताक्षरमुचारयितुं समर्थोऽ
मूत् । अथानन्तरं तृतीयवर्षे स शिशुः काव्यानि पुराणानि च श्रुतवान् । किमपि श्र
