[ सर्गः १४] धनपतिसूरिकृतडिण्डिमाख्यटीकासंवलितः । दैवेऽनुकूले विपिनं गतो वा समापुयाद्वाञ्छितमन्नमेषः ।। हियेत नश्येदपि वा पुरस्थं तस्मिन्प्रतीपे तत एव सर्वम् ॥ १३ ॥ गृहं परित्यज्य विदेशगो ना मुस्वं समागच्छति तीर्थदृश्वा । गृहं गतो याति प्रातिं पुरस्ता त्तदागमादत्र च किं निमित्तम् ॥ १४ ॥ देशे कालेऽवस्थितं तद्विमुक्तं ब्रह्मानन्दं पश्यतां तत्र तत्र ॥ चित्तैकाग्रये विद्यमाने समाधिः सर्वत्रासौ दुर्लभो नेति मन्ये ॥ १५ ॥
- देशं कालं तथाऽऽत्मानं द्रव्यं द्रव्यप्रयोजनम् ।
उपपत्तिमवस्थां च ज्ञात्वा शैौचं समारभेत्’ ॥ इत्याद्या । तथाच देशाद्यवेक्ष्य तेषां सरणिं गतानामस्माकं शैौचाद्यतिक्रमनिमित्त मपं न भवेत् । वसन्ततिलका वृत्तम् ॥ १२ ॥ ४८७ यत्तु क चाशनं पान्थो न शाकं लभते क्षुधातुर इत्युक्तं तत्राऽऽह । दव इति । तस्मिन्दैवे । पीपे मतिकृले'। अतस्तत एव पतीपादनुकूलाद्वा दैवादेव ! उप जातिवृत्तम् ॥ १३ ॥ किंच गृहं परित्यज्य विदेशगस्तीर्थदृश्धा ना पुमान्सुखं यथा स्यात्तथा समाग च्छति गृहे स्थितस्तदागमात्पूर्वमेव मरणं यातीत्यत्र च किं निमित्तं तस्य परदेशगम नाभावात् । उपेन्द्रवज्रा वृत्तम् ॥ १४ ॥ [ तीर्थेति । तथै पश्यतीति तीर्थदृश्धा । एतादृशः सन् ] | १४ ॥ १ ग, घ. 'ले च स्थि"। २क. 'भो नैव म'। ३ ख. 'ले सति तत ए"। यत्तु किमु चिन्तनीयं क च वा समाधय इत्युक्तं तत्राऽऽह । देश इति । वस्तु तस्ताभ्यां देशकालाभ्यां विमुक्तं ब्रह्मानन्दं पश्यतां तत्र तत्र देशे काले चितैकाग्ये विद्यमाने सति सर्वत्रासौ समाविर्दर्लभो नेति मन्ये । शालिनी वृत्तम् । १५ ॥
