कारकविभक्त्यधिकारः ७५
२३९. पश्य कियता यत्नेन सशर्करेस्मिन्क्षेत्रे कृषति हलं कृषीवलः ।
२४०. पितरि शुश्रूषितव्यम् (भाष्ये)।
२४१. आषाढस्य प्रथमे दले देहल्यामध्यविशद् धर्मसङ्धः ।
२४२. एते वयं सुधातिशायिनं कविसूक्तिरसं वाचकानास्वादयितु-
मिच्छामः ।
२४३. प्रकामं विशदोयमर्थः । नात्र सन्देहो भवितुं शक्यः ।
२४४. नित्यं त्राता च हन्ता च धर्माधर्माश्रितान् नरान् ।
२४५. सहस्रमेतस्यां वाचि दद्मः (जनकोक्तिः)।
२४६. कौसल्यातोतिरिक्तं च मम शुश्रूषते बहु (रा० २।४।१८) ।
२४७. खड्गी बाणी शरासनी स राजा प्रातस्तरामेवाखेटं निर्जगाम।
-
२३९. क्षेत्रं कृषति हलेनेति वक्तव्यम् । प्रचरद्भाषया हृतमना अन्यथा
प्रयुक्ते।
२४०. भाष्यकारप्रयोगात् कर्मणोऽधिकरणत्वविवक्षया पितरीत्यादि
साधु।
२४१. अधिपूर्वस्य विशेर्विरलः प्रयोगः । उपपूर्वस्तु प्रयोज्यः । देहल्यामि-
त्यत्र सप्तम्यां न कश्चिद्दोषः ।
२४२. आस्वादयितुमित्यस्य पाययितुमित्यर्थ इति प्रत्यवसानार्थत्वाद्
गत्यादिसूत्रेण वाचकानिति द्वितीया साध्वी।
२४३. शक्य इति भावे कृत्यः । तेन सन्देहेन भवितुं शक्यमिति वक्त-
व्यम् । भावश्च क्रिया, तेन नपुंसकत्वम् ।
२४४. त्राता हन्तेति च तृन्प्रत्ययान्ते पदे। तेन न लोकाव्ययेत्यादिना
षष्ठीनिषेधाद् द्वितीया।
२४५. एतस्यामिति निमित्ते१ सप्तमी साध्वी। इदमौपनिषदं वचः
सहस्रं गा इत्यर्थः ।
२४६. ममेति कर्मणोऽविवक्षायां शेषे षष्ठी साध्वी।
२४७. आखेटमुद्दिश्येति क्रियान्तराध्याहारेण समाधेयम् ।१. निमित्ते सप्तमीं व्यवहरंन्ति शिष्टा इति विषयेऽस्मत्कृती व्याकरणचन्द्रोदये
प्रथमखण्डे कारकप्रकरणानुबन्धो द्रष्टव्यः ।
