३७८ शब्दापशब्दविवेके
२६४. राधे ते करुणाकटाक्षलहरी नीलाम्बुजस्पर्धिनी (करुणा०२) ।
२६५. सौभरिः पुण्यमूर्त्तिः"बचनसुधां योक्तुमीहे (मोह० १।१३) ।
२६६. आसन्नविंशकपलैः समुपासमानम् (मोह०६।२७) ।
२६७. मुहुर्मुहुरबोध्यहं सकलशास्त्रगूढाशयम् (मोह० ७।१८) ।
२६८. कांश्चिच्चन्द्रच्छविरिव मुखं सौभरेः पीयमानान् (मोह० ४।२२)।
२६९. भावत्कं यत्र नहि देग्धि कदापि चित्तम् (मोह० ६।१६) ।
२७०. कचप्रपञ्चे सुपरीमलाढये (मोह० ३।३१)
२७१. सा चातकीव सुतमैक्षत जीवमूतम् (क्षत्रपति० १४।५४)
२६४. राधे ते अत्र युष्मद एकवचनान्तस्य षष्ठीस्थस्य 'ते' इत्यादेशोऽ
शक्यः कर्तुम् । पदात् (८।१।१७) इत्यधिकारात् पदात् परस्यैव
स आदेशः शिष्यते । राधे इत्यामन्त्रितम् । प्रामविन्तं पूर्वमविद्य-
मानवत् (८।१।७२) इति तस्याविद्यमानवत्त्वात्पदात्परत्वं न,
तेन तवेत्येव सुवचम्
२६५. सौभरिः योक्तुमीहे। अत्रोत्तमपुरुषैकवचनप्रयोगश्चित्तविक्षेप-
कृतः शोच्यः ।
२६६. आसन्नविंशकपलैरित्यत्र तृतीया नोपपद्यते । अपवर्गे सा विधी-
यते । अपवर्गश्चेह नास्ति । अत्यन्तसंयोगमात्रे द्वितीयया भाव्यम् ।
समुपासीनम् इत्येव युक्तम् । आंस उपवेशन आदादिकः ।
२६७. अबोध्यहम् । अभुत्सि इति तु वक्तव्यम् । चिणि तशब्दे परे
विकल्पेन अबोधीति रूपम् । प्रमाद एवायम् ।
२६८. चन्द्रच्छविरिवेत्युपमानात्प्रथमा न युज्यते उपमेये मुखे द्वितीयान्ते
सति । उपमानोपमेययो: समानविभक्तित्वमिष्यते ।
२६९. सम्पूर्वको दिहिः संशयमाह न केवल इति सन्देग्धीति वाच्यम् ।
न हि सन्देह इति वक्तव्ये देह इति कश्चिदसंमूढः प्रयुङ्क्ते ।
२७०. परीमलशब्दो दीर्घमध्यो नास्तीति परिहार्यः, व्यवहारश्च
रक्षरणीयः ।
२७१. जीमूतमिति रूपमेव प्रयोगार्हम् । पृषोदरादीनि यथोपदिष्टानि
तथैव साधूनि भवन्ति । तानीष्टं संस्कारमापाद्य न प्रयोगविषय-
तां नेयानि । तत्र स्वश्छन्दो नियन्तव्यः ।
