१२८ शब्दापशब्दविवेके
२०२. भुजौ दीर्घौ विकुर्वाणम् (रा० ३।७४।१८) ।
२०३. इत्युक्त्वा मैथिलीं भर्तुरङ्के निविशती भयात् (रघु० १२,३८) ।
२०४. मातुं न क्षमते ततः प्रवहते (करुणा० ४०) ।
२०५. मनो ज्ञाने निर्विशते (करुणा० ४५) ।
२०६. मनो मुररिपोर्दिव्यं रसं प्राप्नुते (करुणा० ५५) ।
२०७. प्रायौक्षीत् सोपि नैजं चित्त विलासे (मो० १।३१)
२०८. विनश्यतां तेन जनुर्मदीयम् (मोहः ७।३२) ।
२०९. गर्हन्ति देहं गृहे (मोह० ८।२३) ।
२१०. मतिमतां मतिर्भ्रश्यते (मोह० ८।१३) ।
२११. समाप्तिमधिगंस्यते किमथ कामनानां शती (मोह० ७/१२) ।
२१२. एतेषामपि पञ्चानां पृथक् संशृणु लक्षणम् (स्कन्द० मा० कौ०
(२) ५५।२१)।
२०२. विकुर्वाणम् इत्यत्र कृञो ञित्त्वात्कर्तृगामिनि फले आत्मनेपदम् ।
विकुर्वाणं वितन्वानम् इत्यर्थः।
२०३. नेर्विश इत्यात्मनेपदेन भवितव्यम् । स्खलनधर्माणो मनुष्या
इति महाकविरपि स्खलति ।
२०४. प्रबहत इति दुष्टम् । प्राद्वह इति नित्यं परस्मैपदेन भवितव्यम् ।
२०५. निर्विशत इत्यसाधु । विश प्रवेशने परस्मैपदी । निरत्रोपसर्गो न
निः । तेन नेर्विश इत्यनेनात्मनेपदं न ।
२०६. प्राप्नुते इति किमपि तुदति शाब्दिकमशाब्दिकं च समम् ।
प्राप्नोतीत्येव प्रयोज्यं वाग्भ्रशश्च परिहार्यः ।
२०७. प्रायौक्षीत् इत्यत्र प्रोपाभ्यां युजेरयज्ञपात्रेष्विति शासनं लङ्घितम्
शासनमलङ्घमानेन प्रायुक्तेति लुङि प्रयोक्तव्यम् ।
२०८. विनश्यतामिति तु गहितं स्खलितम् । आत्मनेपदं केन। अन्तर्गत
शास्त्रमिति मन्ये।
२०९. गर्ह गल्ह कुत्सायामिति भ्वादिष्वात्मनेपदी । तेन गर्हन्त इत्येव साधु
२१०. भ्रश्यत इत्यसाधु । दिवादिष्वयं धातुः परस्मैपदी ।
२११. अधिगंस्यते इति कर्तरि गमेरात्मनेपदं केन । अधिगमिष्यतीत्येव
साधु ।
२१२. अतिश्रुविदिभ्यश्चेत्यकर्मकादेव सम्पूर्वस्य शृणोतेरात्मनेपदं
विहितम् । प्रकृते तु संशृणोति: सकर्मकः, तेन यथास्थितं पर-
स्मैपदं साधु ।
