किन्नरी-- अहो प्रमादः। अत्रैवागच्छति स्वामिनी । निम्बवत्यपि । (ततः प्रविशतो नेपथ्यमुभयतः प्रदोषो निम्बवती च स्वस्वपरिवारेण )
प्रदोषः- (निम्बवतीं प्रति ।) अस्यां रजन्यां आवयोः इदमन्योन्यदर्शनन्न सुखायते ।
निम्बवती-- किं ! किं ? ईर्ष्याकलुषितहृदय प्रदोषो वा । (अनुचरीर्दृष्ट्वा) गन्तव्यमस्माभिरितः प्रदेशात् । यतोऽहमस्य शय्यां दर्शनं च सशपथं वर्जितवती ।
प्रदोषः-- मा तावत्साहसिके, किन्नाहं ते प्रभवामि ?
निम्बवती— तथाचेदहमपि त प्रधानमहिषी । अपि न जाने यदा यदा भवान् हित्वास्मद्देशं धृत्वा गोपवेषं गत्व बहु दूरं कृत्वा वेणुगानं आचकषं कस्याश्चित् मदनाक्रान्तायाः गोपि काया: मनः । अयि मूढ, किमहं न बोधामि त्वत्प्रत्यागमनकारणं ते गूढनायिकायदेशयाश्शौर्यावलिप्तहृदयाया इन्द्रवर्मणा हठादुपयम्यमानायाः कनकलेखयाः परिणयमहोत्सवदिदृक्षैवेति ।
प्रदोषः -- निम्बवति, कनकलेखाया मम च कमपि प्रणयमामन्त्रयन्तीं न बाधते त्वां लज्जा मयि जानत्येव ते अनुरागं इन्द्रवर्मणि । अपि न जानीषे यत्सर्वलोकविदितं त्वयैव कारणभूतया त्वदनुरागभाजनेन इन्द्रवर्मणा बह्वयस्तमेव शरणं मन्वानाः । कन्यकाः प्रायो विप्रलब्धा इति ।
निम्बवती--
|
ईर्ष्या ते हृदयगता मिथ्या वस्तूनि किमपि शुम्भयति । |
V. 4
