पृष्ठम्:राजतरङ्गिणी प्रथमो भागः.djvu/५०

४९

द्वितीयस्तरङ्गः

प्रोतशूले श्रुते तस्मिञ्शोकशङ्कुर्महीपतेः।
निरगाद्रोगभग्नस्य पूर्वे पश्चात्तु जीवितम्‌॥८०॥
सप्तत्रिंशतिवर्षेषु यातेष्वस्मिन्निरन्वये।
प्रशान्तभूमिपालाभूत्कतिचिद्दिवसानि भूः॥८१॥
अथ संधिमतिं बुद्धा तथा व्यापादितं गुरोः।
ईशानाख्यस्य हृदयं विवशं वशिनोप्यभूत्॥८२॥
शिरीष इव संसारे सुखोच्छेद्ये मनीषिणाम्‌।
हन्तानृशंस्यं तद्धृन्तमिवैकमवशिष्यते॥८२॥
स श्मशानभुवं प्रायादनाथस्येव शुष्यतः।
कर्तुं विनयिनस्तस्य स्वोचितामन्तसत्क्रियाम्॥८४॥
तं चास्थिशेषमद्राक्षीत्कृष्यमाणं बलाद्धृकैः।
शूलमूलावबद्धास्थिखण्डावष्टम्भनिश्चलम्॥८५॥
समीरणसमाकीर्णमुन्डरन्ध्राग्रनिर्गतैः।
ध्वनितैरनुशोचन्तमिवावस्थां तथाविधाम्‌॥८६॥
हा वत्स द्रष्टुमीद्दक्ते जीवाम्यद्येति वादिना।
तस्याकृष्यत शूलान्तःप्रोतं तेनाथ कीकसम्‌॥८७॥
वेष्टिताङ्घ्रिः शिरःशीर्णैस्तत्कचैर्धूलिधूसरैः।
अनैषीत्तं स कङ्कालं वारयन्भषतो वृकान्॥८८॥
उचितां सत्क्रियां कर्तुं ततस्तस्य समुद्यतः।
भाले विधातृलिखितं श्लोकमेतमवाचयत्॥८९॥
यावज्जीवं दरिद्रत्वं दश वर्षाणि बन्धनम्‌।
शूलस्य पृष्ठे मरणं पुना राज्यं भविष्यति॥९०॥
पादत्रयस्य दृष्टार्थः श्लोकस्यासीत्स योगवित्‌।
द्रष्टव्ये तुर्यपादार्थप्रत्यये कौतुकान्वितः॥९१॥