से लाभात् धातूरि लकारानपेक्षयम् , प्रयये विना प्रयोगस्यसधु चाच्यमाने ति विलक्षणलोडन्तसधुशब्दप्रयोगतो निष्ठहें दर्शयने सुश्करः । तथच 'समुचथेः 'मिति तदुपरितनं सूत्रमृषिं असमुचितक्रियास्थल इव समुचितक्रिय-थलेऽपि अनु 2भोगे पूर्वसूत्रेण नियं लोटः प्राप्त तद्धेन विकल्पेन लेवुिधायकं खरसप्रतीत क्षिपंति धानाः खादनीयभ्यभघहरति, सक्तून् पिब धान खादेत्यभ्यवहरति भूयो । तथाचानुप्रयोगस्थले दुिनपेक्षायामपि समुच्चयस्थले :िडन्तप्रयोगोऽप्येष्टव्यः । तः सामान्यधर्मादि छन तिङर्थकाल दिप्रत्यायनgः पूर्व:िझा तु विशेषधर्मावच्छिन्ने स्य साफल्यं प्रह्यमिति दर्शितं भवति । यस्तु, पिबति खदतीति समुध्याभिप्रायेण प्र सति बाधके पदद्वन्मयबलात् केवलसमुचथं दर्शयन् न प्रकृतसूत्रे अन्यतरस्य यिषितः । अनु अथोगघटितप्रयोगविषयप्रस्तावोऽधमिति च दर्शथयेव सूत्रकारः नुप्रयोगः पूर्वस्मिन् ’, ‘ समुच्चये सामान्यवचनस्ये 'खि अनुधोगवैलक्षण्यमुपां दी पानखदनह विभिन्नार्थद्वये कथमेकेनानुप्रयोगेण दश्यैते ' ति शङ्कापरिहस्य पू त्र वैलक्षण्यं प्रयोगे दर्शयितुम। अथवानुप्रयोगषटतः समुच्चये प्रयोगः केवलसमुच रसः । सधासति, इयवहरतीयस्य वैयर्थापत्ते, । न च नेष्यत एष प्रयोग इति । ५तुभ; के दर्शनातू ; कोशिशकायां दर्शितव च । तर्हि द्विर्वचनं नोतति । यस्य क्रियासमभिहै। आपकन्याभावात् तदभद्यते, उत तद्धि।यकवचनप्रख्यातः ~ ॐकल समुच्चयपरत्रं, इत्यभ्यवदतीदम्म पेयया इतीत्यस्यैव क्रियासमभिहार । पचधचेति चतस्यापि निगमनविरहान् सर्वस्यैव तज्ञापकत्वम् । ‘संभेदे नाते मिति न्यायेन वचनंघलसद् सर्वं ज्ञापकमु5 ई६ त्वन्यभावात् तशब्द एव ताव ति । नन्वः, ‘ कियासमभिहारे हे वाच्ये' इति वर्मिक क्रियासमभिहारसूत्रमत्र ग्रेछयम् । अन्यथा पषिच्यत इति यङन्तेऽपि द्विर्भावः स्यात् । अप्रयोगनैवमिति में प्रयोगदेयासमुचितक्रियासमभिहरमात्रविषयकः र्तिकस्य । तथैव भाष्येष्टपत्रभार
- कल्पतरौ, जायख म्रियस्वेत्यत्र पुनःपुन्यबोध वर्णित जिज्ञासासूत्रे विद्युत पनि
थसूत्रे किलसमभिहारषदस्यनुषङ्गमस्य । अत्र एव मल्लिनाथेन, पुरोमषस्बे यथोके पैदल पुभ्यमपि इसे लभ्यमानं दर्शितम् । यद्यपि व्याकरणग्रन्थे व्याप्त वर्णयन्ति ; प्रस्युत खण्डयति-यद्यपि चैभिरर्षि भाष्यभ्रे , “ ने तृतये तथोषत्र Parti यावरणधथेन समदृणशालासो नत सी यः ’
