२८६ और रशमनुजमुनिविरचितभाष्ययुक्त [अ.५.. ९ , यत्र समूलमाहेयुधं न पुनराभवेत्। अ रिस्फुर जात एव न जाने को न्येनं जनयेत् पुनः । धत्समूढमाहेषुध्वं न पुनराभवेत् । यदि समूचें मूलेन धानया वा सह । ग्रन् आहेच उसध्येयुः तदा स वृक्षो न पुनरगाय भवेत् । अतो मूलं बीजश्च इस रोहे कारणं इष्टमित्यर्थः । अस्येखिन्मृभ्युना वृक्णः कंसान्मूलाग्रो इति। अतो हेतोः पृच्छामि, वृक्षसधर्मा अयं मध्यं वृषणः कालात् प्ररोहति मु दिति । ननु यस्तु मृयुहतः स हत एव, अन्य एव तु कश्चिजायते, असो वृक्णस्य मर्यस्य पुनर्जनिहेतुपन्नोऽनुपपन्न इत्यत्राह बात एव न जायते को न्नं जनयेत् पुनः । यदि नश्वस्य पुनर्जननं न स्यात्, तर्हि कृहानकृताभ्यागमपसकः । अतो मृत पुनर्जननं सिद्धम् । अतो वः पृच्छामि को देने पुनर्जनयेदितीत्यर्थः । तथा च जगतो मूलं किमिति प्रार्थः । यतो जगतो मूलं तैर्जनसभित्रैलोक्षणैर्न शतम्, अतो याज्ञवल्क्येन जालणा जितः । समता आल्यायिका । यत् जगतो मूलं याज्ञवयेन पृष्टम्, मानो मनः अञ्जसा आज्ञस्वेन वनाधिहो वृक्ष इव भवति। तदा च धामस्थानापन्न भूलं बघ्या. मिलव: स्म । एताला सूक्ष्मभूतम् मूलम् भवनादिर्ष ममिमतं स्यात् । जात एष न जायते ऽगस्य प्रकृतमध्यरोप, 'पूर्व जातोऽयथं पुनर्गेण जायते चेत् इत्यर्थे , “कोन्ने जयेत् पुनः’ इत्यत्र पुनरि तपदं त्वर्थकं स्यात् । कस्तु एगं पूर्वमपि जनितवान् ? पूर्वजन्मान सारे ५ असो ऽग्रप्रमतिः ! अभ्यञ्च अट्ठअभ्यगमः रक्षर उतजन्मनीचरे व इतीप्रणवः स्यादिति भाः। शश्वरे तु जातवेति शक्म नेत्यादि परिहार अध्यम् । अयमर्षः - प्रक् अत एवम्; न तु जनमन्तरमागिति चेत् - तर्हि तर्हि ? यत एतं । दि ५फ़ग़ाते वाक्यम् । दबाव पमवश्यं वक्तव्यम् । अतः पृ४५d; ओम् जनयेत् पुनरितति । एनं य भूयर्थः स्या-पूर्व शमेऽयं स्खपमेण घुमन आधते चेत : सां पुगिनौपलिएहिनभे , तर्हि निरवसमस्त-र्थ क्षेत्रे अनवेन , पुनः ? ईक्षरोऽयं सरनिं मठं स सामोहत एनेि मूलमवयमिति । एवं क-अयं त एव ॥ = पूर्वजन्म म, शुि बते अमुकतावाथत ए। एतं मे नु पुनर्जगवे बनविता क इति । पूर्वमचेतनभूतभूमषः; इदानीं तरसविगत स्रषये प्रश्न इति । र समय इमाप्तम् । आयिश्च च मासा । लगभगन्यमित तु ध्रुव अशुश्रत श्येन, मरे पनैिः एतैः तैः पश्ये पूर्वमारम्भा :
