१३२ [अ,१.१० ने तु, जायच्छरीर एवेति जमशायामिव नियमोऽतीत्येतदर्थमवद् बाष्पल। रथ बहिष्कुमद्युतिविरोधात् । ने च बहिष्कुलाधृतिः कुलायाद्वहिरिव परिवेति भावतया व्याख्येयेति । बचपम् -- तथात्वे जीवस्य स्वशरीर एव स्वितया बढ़ायामिव 'स्लश्येण । शरीरक्षणस्य सिद्धतय, ' प्राणेन क्षत्रपरं कुलाय / मिति प्रणद्वारा क्षत्रवोक्तिः, अत एवभूतवोलिधानुपपका स्यात् । अतो बहिष्कुलायधृतिः उपतितापर्य लिङ्गानुगृहीततया प्रबलवान्न मापकतया व्यास्पैथेति ‘स्वे शरीर ’ इति श्रुतित दनुरोधेन पूवकार्थवरेयेव युक्तमिति द्रष्टव्यम् । इदञ्च वाक्यं वियपदे, “ उपायनाद्विद्वरोपदेशाचे "ी सूत्रे विनि तथ् । तत्र हि -- जीवो न कतो, तस्यानाधेयतिशश्वेन आभनि छूतेरसंभवात् , असन अयं पुल' इति श्रुत्या असफलावगमेन कृतिनिमित्त' संयोगाभआवा । ‘इन्ता चेन्मन्यते हन्तुं इश्वेमन्यते हत्थ । उभौ तौ न विजानीतो नायं हन्ति न हन्यते । । इति अस्मनः कर्तृचस्य प्रतिषिद्धवथ् । प्रकृतेः क्रियमाणानि गुवैौः कर्माणि सर्वशः। अहङ्कारविमूढस्म कर्ताऽहमिति मन्यते । नान्यं गुणेभ्यः कर्तारं यदा द्रशlऽनुपश्यति । }. तक्षणस्य. ग. ४. निमितं क. बहिः वहङलयम् । तत्र सश्वरस्येयर्थः एश्वर्थपरत्वादिति । अने स्थाप्रमथाहि यशदभिमानगी भवति, तत्तन् न प्रीतिमात्रम् । किं; ऑतिं मारली तरीदेवेन शयितुमेतद्युतिरिति भष ने च स-स्नुदेशान्तरलोशनशामय ज्ञानशक्ति सदातनक्षुभ जागरस्वधनमर्थयोः प्रतिघातादिईधिषिभारेण तस्य खर बहुसंस्थान एयतः सुघने वृक्षलाषेमेण ये रे युऊर्। तथा च स्वे स पूयादाकाशे शयान एण तत्रैणविरोधेन स' र्तृध्रसुप्तदश्य रितील’ इति अप्पय्-- शरीरान्तः अतिमहतां देशान्तारपीनमस्थितिभनय ?त । अपिश्रुतेबसवे।
