यितुमारभते । सामान्यसृष्टविशेषसृष्टि-अतिशयितस्रारंभिधाय, ‘आमन इहोषा-
दानवं नाSSत्य अचेतनप्रपश्वादिरूपेण परिणामात्, किं , अव्यक्तःशरीर
कमकी दिति परमारमानुपवेशेन लिशिष्टमपि तु विशिष्टमेवावतिष्ठत इति मुमुक्षुभिः,
अहं ब्रह्मास्मीति विशिष्टोपासनमेव कार्यमिति सवोंपसनसरणिं शिक्षयति ।
अथ केनकठादिदर्शिनरीत्य सर्वे देवसाम्तनिम्न इति, तश्च कर्म:यग्रन्
स्वं लोकं नयन्यः स्वपरिचणरूपेषु परश्शतेषु व्यशरेषु प्रेरयन्यः परां कुर्वन्ति,
तदर्थमेव ब्रह्मविद्यप्रवृतिमपि निन्धन्तीति, तासामपि परमारभतो भिय नाविकं
प्रयूहविधानप्रगल्भयमिति वोपण्ये तद्देवताप्रीणनकुदकमेचरणः पराधय आम-
विज्ञानपूर्घकानन्तफलपर्यवसायिनि प्रकृष्टे कर्मणि प्रवर्तयति ।
वेदनोपसनीनानामैक्यस्येतोsधिग्रमः
यथैवं पूर्वोपनिषदुद्दिष्टानामेषामर्थानाम्, एवमस्यापि कस्य चित् निखिल
निगमशिखरहृदयकुहरनिग्रहस्थानर्बल्यार्थस्यायी वैशद्यमत्र विधित्सितमित्यतोऽपि
विशिष्यत एतत् । तथाहि --
सुदूरपरिश्रमसंपादितस्य, थिरम्, इदमित्यभिमतस्यापि सर्वस्य फलस्य आदि-
मध्यान्तेषवर्जनीयं दुःखानुषङ्गमनुक्य विरज्य विशिष्टं फलमविच्छद्भिः अनन्त
स्थिरफनम्ननिधग्रमधिगच्छद्भिरपि यथावदुपायानुष्ठानवैयध्यविरहे न समीहितं
लभ्यत इति मुक्तकण्ठमह, (३-४-१५) ‘अथ यो ह वा अस्माल्लोकात् स्वं लोक
मदृष्ट बैौति, स एनमविदितो न भुनक्ति, यथा वेदे। वाऽननूक्तोऽथद्व। कभीकृतम्
इति । भगवद्भदनविधुरान् भwभन्न परिपालयतीत वदताऽनेन वचनेनान्यद्
रहस्यं व्ययते, यत् खलु भगो भाष्यकृता वाक्यकारवचनादि साक्षीकृत्य, ‘वेदन
मुपासनं स्यात्', ‘उपमनं स्यात् भुवनुस्मृति ’ रिति वेदनध्यानैक्यं स्थापया ,
“ सेयं स्मृतिर्दशनरूपा। प्रतिपादिते " त्यभाषि, तदन वृहदारण्यक एवेह विद्युषा
स्योरिव शेरपि व्यतिरेण वेद्यते । अत्र हि, अदृष्ट फेति चेत् , एनमवि
हितो न भुनक्ति परमामे ? ति दर्शनवेदनयोरैक्यमभिसंधीयते, तथा समनन्तरमेव
आसाममेव लोकमुपासीते ' ति वाधयेनोपासनैवयम् ।
