अ.३.द्र.२.] बृहदारण्यकोपनिषत् स्थावंत आपेऽजायन्त । अर्चते वै मे कमभूदिति । तद्देवार्कस्यार्जवम्। त्तमात्रं साधारणमित्यर्थः । भुज्यरुक्तयः = कर्माणीत्यर्थः - इति । अतिम्मृतिक्षणं प्रमाणं दर्शयति । अतो वैषम्यनैधृष्ये नेति वैषधनैर्गुष्पसुक्ल अर्थः। ‘ननु प्रळये जीवस्य ब्रह्मणां अविभागेन, तदाश्रितानाञ्च कर्मणामभावात् वसुरौ स्वेच्छया तरतमभावापनं जगत् सृजतो वैषम्यादिकमपरिहर्यमिति, "न ऑविभण » दिति सूत्रखण्डेन परिवोध, “ नानादित्वादुपधते चाप्युपलभ्यते वे" ति सुनखण्डेन परितम् । जीवानाभनादित्वात् , तदनीं कर्मणामपि । चान वैषम्यादिप्रसङ्गः । न च जीबनामनादिवे, प्रळये ‘ सदेव सोम्येवमप्र आसीदिति अविभगो नोपपद्यत इति वाच्यम् - अविभक्तनामरूपतया मेक फलफुरणमालेणाविभागभ्यवहारोपपत्तेः । तदनादित्य श्रुतिस्मृतिर्लभ्यते, ‘न जायते म्रियते वा विपश्चित्,’ ‘प्रकृतिं पुरुषतैव विद्वचनादी उभषपतीति दार्थः । " सर्वधमप्यपतेश्च” } प्रधानादिष्वसंभानितानामपि सुष्ट्युट्युक्तसार्वणः उर्वशक्तिमादिसकलधर्माणां परमॉमन्येवोपपतेश्च परमात्मैव जमकरणम् इति टेलैग्मयोजनव स्थितम् । अतः सर्वभचरदियश्चोक्त एवार्थः। तस्यार्चत आयोऽजायन्त । चंतः - प्रीणनाय प्रवृत्तस्य तस्य परमात्मनस्सकाशादाप उपत्र इत्यर्थः न चाप प्राधान्यान् अप्छब्दप्रयोगः । अष सृष्टश्च रुर्नरायणवे लि। एको ह वै नारायण’ इत्युक्रम्य ‘ता इम आध' इति श्रुतेः । अर्चते ४ मे मिभृदिति । वैशब्दोऽवधारणे । अर्चनतय मे - म की जलमभूदतेि । पसआ अमयतेत्यर्थः । तद्देवास्यार्जवम् । बलाद्धेतोरेवमर्श, त 'एतद्दशमननमेवार्कशब्दिनस्य परमात्मनः अर्कशब्दभट्टतौ निमितमित्यर्थः । ईराजितश्व परमासन, “ अत्रं वाजसनिघू " इति भगदतमसहस्रपाठादिति , एतत् तदेव फ, अर्बषम् । अर्चनलँवै सति कबधमर् अधुं क इयत्र घथ कवे अर्क इति पमिति भावः । अक्बःविमिपा इति आहुरन। आथो व भकं इत्येतदातप्रीती
