पुटमेतत् सुपुष्टितम्
[XIII. 2
JOURNAL OF S. V. ORIENTAL INSTITUTE
- एषा तदीयकरसारसयुग्ममुक्ता कण्ठे मया सकुतुकं सहसा गृहीता ।
- माला मनोहरतमा समनन्दयन्मामेतावदन्तमधुना हृदयं दुनोति ॥
(इति मालां भूमौ निक्षिप्य, भूयोऽप्यादाय) अथ मालिके !। मन्दभागाऽसि । यतः
- तस्याः करौ किसलयप्रतिमौ विहाय
- मां प्राप्तवत्यसि पुनः कृशपुण्यमत्र ।
- एतां भवान् कथमपीह सखे नयंस्तां
- पुण्यं भजेत यदियं बत खिद्यतीव ॥
- तस्याः करौ किसलयप्रतिमौ विहाय
अरु-सखे ! कुतस्त्वमेवमधीरोऽसि ?
भा-कुतो मे धीरता । पुरा मुरारिमहिलासमाराधनसमये
- सा स्वस्तिकासनमवाप्य कराब्जतर्ज-
- न्यङ्गुष्ठलग्नकुसुमा दरमीलिताक्षी ।
- उत्तानिताकृतिलता चलिताधरेष
- त्तत्तादृशी मम पुरः किल वर्ततेऽद्य ॥
- सा स्वस्तिकासनमवाप्य कराब्जतर्ज-
सखे ! नूनं प्रिया मम सरोरुहलोचना सा
- जीमूतनीचवशमेत्य पुनर्न जीवेत् ।
- स्मृत्वैव मामियमसून् क्षणतो विमुञ्चेत्
- तां संस्मरन्नहमपि प्रजहामि जीवम् ॥
(इति पतति) ।
अरु–(उत्थाप्य) अलमावेगेन ।
भा-
- यस्याः कटाक्षलहरीव मधुव्रतालिः
- यस्याः कचावलिरिवाभिनवाम्बुनीली ।
- यस्या इवाननमहर्मुखबुद्धमब्जं
- द्रक्ष्यामि तां पुनरहं क्व सखे ! सखेलाम् ॥
- यस्याः कटाक्षलहरीव मधुव्रतालिः
अरु–वयस्य !
- भवादृशाश्च स्वप्रेमभाजनं जनमात्मना ।
- संस्मृत्य मुक्तधैर्याश्चेत्किं पुनः प्राकृता भुवि ॥
60
