Hतीयाध्यायस्य तनयः पादः । ८३३ यांयेन समनदेशत्वादृढं। सन्निधनं भवति । प्रथमस्य धि प्र. धनस्य मन्त्रमन्विच्छन्नघश्यं मन्त्रसमग्नयमादित आरभ्य स्लोचयति । ततश्च प्रथम एव मन्त्रः प्रथमं उदयमागच्छति । न चातिक्रमे हेतुरस्तोति स एव गृह्यते । तथा मन्त्रस्य शैषिण मपझणझानिय व प्रक्रियया येन शोषण स इ संबन्ध भ- वति तप्त श्च तन्निराककुसया द्वितीय दीनमप्येवमेव द्वितीय- दिभिरेव योगेन भवितव्यम् । तत्रग्नेयाद्यनुमन्त्रणनामने यदि ङ्गत्वात्तेनापि व्यवस्था सिध्यतीह व्यतलिङ्गमुपtशया जत7धीतं दधितमसीत्युदाहरति । ननु वाक्यप्रकरणत्स- र्वार्थत्यं विज्ञायते तच्च बलीय इत्यन्यन्नपि विनियोगः प्रभो प्ति । अत्र के चिहुः उपांश्यजग्रहण। इयमप्यनुगृह्यते तत्तद्य इणमिति । शक्यं तु वक्तुम् । अननुय।ह्य एव क्रमः प्रकरणप्रत्ययविरुद्धत्वादिति । शषस्य दि सर्वार्थत्वे प्रतिप्रधा गवृत्तेः प्रकरण।वगतं न शक्यं बाधितुम्। तत्रैतवदुत्तरं भव ति येन्ये शेषण भनेयायते विस्पष्टलिङ्गः क्रमप्रकरणवद्भि र्मन्नन्तरे न्तरवरुदवनं नमपेक्षन्ते । न च विकल्पो ऽस्पष्टलिङ्ग वेन वैषम्याद् । अदृष्टद्युगाँ समुच्चय इति चेन्न । प्रकृतया गप्रत्यवेक्षणेन दृष्टार्थत्वात्सत्यपि च।ऽष्टार्थत्वे निरपेक्षणां गत्य न्तरे सति समुच्चयान।श्रय पादाग्नेयदिभिः कृतायैरुपेक्षितः सन्नगत्य पुनस्तेष्वेव भवेदस्ति चास्य गतिस्पशयज इति । किं च ॥ न वा विशाप्तलिङ्गन प्रक्रिया विनियोजिका । अमीत्यस्य च समथ्धं सनिधावपसंवृतम्॥ देब्धिर्नामसीत्यशष्टलिङ्गयम्। न चेदृशं सन्तं प्रकरणं वि
