चतुर्थोऽध्यायः । त्रिज्या हग्न्या भवेच्छाया यदि कर्णोऽत्र कोटिजा ॥ ३० ॥ लम्वन्यायां कोटिजीवा परमायां तु सोडवा | निज्यायां कोटिजीवायां कियतीति विशेषतः ॥ ३१ ॥ परिधिः कियतीत्येषं शङ्कच्छेद इतीरितः । खदिनव्या सार्धकर्णौ तौ च भड़ौ स एव च ॥ ३२ ॥ कियान् स तस्मिंस्विज्यायामुन्नतज्येति साधिता | त्रिज्याधिकोमोद्गर्वाक् चरमौर्व्याऽन्त्यमौर्यिका ॥ ३३ ॥ मध्यंचितिनमध्यैक्यात् सा नतज्चा मता दिवा | तदुत्कमधनुःमाणातत्माया न प्रभा यतः ॥ ३४ ॥ व्यासार्धे लम्बजीवायां विज्यया च समा मुने । कल्यः मादा तत्म त्रिज्यचे हृद्वादशांगुलः ॥३५॥ छायाक या दिनार्धे क्रान्त्यक्षाभ्यां भुजांगकैः । · ग्ङ्गोन्नत्यूनविस्वार्धयुतिच्छायानतासुभिः ॥ ३६॥ कृष्ण शक्तपिं पचे प्रागिनेहोश्चेन्न भिद्यते । तज्ज्योनं च दिनाघप्तं नतद्नं चापि तत् किल ॥ ३७॥ शनुक्तं यत एवैतद्न्य प्रश्नचतुष्टये | विम्मकस्तु दर्गेऽधः स्थितः सूर्यान्न दृश्यते ॥ ३८॥ मौर्णिमायां तदन्तःस्पैः संपूर्ण सूर्यरग्मिभिः । अन्यत्र यायाम् विप्रकर्षस्ताव फुकं विधोर्विधिः ॥ ३८ ॥ घन्दाद्यत्र सदाभायां समो दक्षियतः गयो । भाष्यायी शौनकस्य मेरुवासीत्यतः समम् ॥ ४० ॥
