पुटमेतत् सुपुष्टितम्
काव्यरले
अल्पं कथञ्चिदपिबत् कृपयावगम्य
केनाप्युपाहृतमिवोद्धकषायतोयम् ॥ ९ ॥
धात्री दरीमुखगतैर्विपिनस्थलीनां
व्यादीर्णवेणुगलितैर्मणिभिर्विरेजे ।
मा लोकमित्र ! शिखिनो मम पीडयेति
दीनं प्रकाशितरदेव दिनाधिपाय ।। १०॥
सन्तापिताः स्वरिपुराहुमहारुषेव
चण्डांशुना सशराहुकुलाः फणीन्द्राः ।
शङ्कगतान्यशरणा व्यलुठंस्तदीये
पादाग्र एव कृतवक्रपुटप्रमोकाः ॥ ११ ॥
इत्येष तीव्रतरभावनिपीड्यमान-
निश्शेषजीवनिवहोऽपि निदाघकालः ।
निन्येऽत्र जीवनिवहै: सुखमात्तयोगः
पुण्ये जगद्गुरुरवास्थित यत्र शैले ॥ १२ ॥
गम्भीरगर्जितभरादथ कम्पमान-
चक्राङ्गबालविरहिव्रजमब्दकालः ।
छिद्राविशत्फणि समृत्यमयूरयूथ-
मुन्मीलदोष्ठपुटचातकमुद्बभूव ॥ १३ ॥
प्राजीजनन् प्रसृतसर्वसमुद्रदेशाः
शक्रेण सिन्धुजलमग्ननगग्रहाय ।
क्षिप्तोरुजालधिषणां पुनरुत्पतन्तः
खं नीयमाननगशेमुषिकां नवाब्दाः ॥ १४ ॥
