<Poem>मदनमञ्चुके-सपल्याख्यायिका ।] बृहत्कथामञ्जरी ।
इत्येवमनिमित्तानि मूखैरंगणितान्यपि ।
फलन्ति भेषजं तेषां साधुविद्वत्समागमः ।। ३९९ ॥
इति मूर्खाख्यायिका ॥ १४ ॥
सखि तूर्ण त्वया मोहारिकमात्मा प्रकटीकृतः।
सपत्नीनां प्रयत्नो हि त्वद्विवाहविपर्यये ॥ ४०० ॥
रक्षणीयासि मे यत्नात्सपत्नीगोचरं गता।
मायावतीनां वैरेण योषितां को हि मुच्यते ॥ ४०१ ।।
दृढवर्माभिधो राजा मृगयानिर्गतः पुरा ।
इक्षुमत्याः परिसरे हृतोऽश्वेनाविशद्वनम् ॥ ४.२ ॥
सोऽपश्यदनिलालोलशालरम्ये तपोवने ।
तत्र कन्यां समासाद्य लावण्यललिताकृतिम् ॥ ४०३ ॥
तां विलोक्य मनःसिन्धुचन्द्रिकां क्षुभितो नृपः ।
प्रणम्य तस्या जनकं मुनिं पप्रच्छ मङ्कणम् ॥ ४०॥
भगवन्कस्य कन्येयमस्मिन्नपि तपोवनें ।
यत्कटाक्षकृतालम्बो मुष्णाति मदनो जनम् ।। ४०६ ॥
श्रुत्वेति भूपतेः कन्यालाभलोलुपचेतसः ।
मुनिः प्रोवाच तां तस्मै दातुमभ्युद्यत्तः वयम् ॥ ४०६ ॥
ममैवाप्सरसो वीक्ष्य मेनका धैर्यविप्लवात् ।
सुतेयं कदलीगर्भा कदलीगर्भसंभवा ॥ ४०७ ॥
गृहाणेमां शशिमुखीं पात्रमेवासि भूपते ।
दुष्यन्त इव कण्वेन पुरा दत्तां शकुन्तलाम् ॥ ४०
उक्त्वेति प्रददौ तस्मै स कन्यामायतेक्षणाम् ।
अप्सरःकल्पितोद्वाहां योग्यकौतुकमङ्गलाम् ॥ ३०१ ॥
भूभुजा सह तां गन्तुं प्रस्थितां शासनात्पितुः ।
ऊचुरप्सरसः स्नेहात्त्वास्यै सिद्धसर्षपान् ॥ ४१० ॥
'निदर्तने' ख. २. (क)ख. ३. 'तरु' ख.
निदर्तने ख... खे. ३. तर ख.
