सुघोरज्वरमासाद्य प्रयाति यममन्दिरम् ।
स्नेहं बहुविधं स्वप्ने चाण्डालैः सह यः पिबेत् ॥
बुद्ध्यते स प्रमेहेण गृह्यते स च मानवः ।
अयोध्याकाण्डे भरतवाक्यम् ।
“दृष्टो मयाऽद्य स्वप्नो वै चन्द्रमाः पतितः क्षितौ ।
संशुष्कः सागरश्चैव सूर्यो ग्रस्तश्च राहुणा ॥
अद्राक्षमपि च स्वप्ने पितरं रक्तवाससम् ।
कृष्यमाणं नरैर्बद्ध्वा दक्षिणामभितो दिशम् ॥
पुनश्चाप्येनमद्राक्षं स्नेहाक्तं रक्तमूर्धजम् ।
पतन्तमद्रिशिखरादगाधे गोमये ह्रदे ॥
तस्मिन् नग्नश्चोन्मज्जन् दृष्टो मे गोमये ह्नदे ।
पिबन्नञ्जलिना तैलं हसमानः पुनः पुनः ॥
तैलेनाभ्यक्तसर्वाङ्गस्तैलमेव व्यगहित ।
पीठे कार्ष्णायसे चैलविषण्णं कृष्णवाससम् ॥
प्रहसन्ति स्म राजानः प्रमदाः कृष्णपिङ्गलाः ।
दृष्टो रासभयुक्तेन रथेन च पिता मया ॥
रक्तमाल्याम्बरधरः प्रयातो दक्षिणामुखः ।
प्रदीप्तमम्भसा शान्तं दृष्टवानस्मि पावकम् ॥
सीदन्तं च तथाऽद्राक्षं पङ्के लग्नं महागजम् ।
विशीर्यमाणः शैलेन्द्रो भग्नश्चैत्यमहाद्रुमः ॥
स्वप्नेनाद्य मया दृष्टो निपतँश्च महीध्वजः ।
एवमेव मया स्वप्नो दृष्टः पापभयावहः ॥
व्यक्तं रामोऽथ वा राजा प्राणाँस्त्यक्त्वा दिवं गतः ।
