[२०१ अध्यायः। नतव्यूहानन कथनं। २३८ अा अनिमा नैऋते. ओं नारायणमस च ॥ २॥ तत् मन ह्याणमनिले हु विषण क्षों नृमिहक() । उत्तरे भचराहब देगे हारि च पश्चि मे ॥ ३ ।। कं टं मं शं गरुत्मन्त पर्वरक्तञ्च दक्षिणे(१) । खं मं च हु फडिति च खलं फं शं गदां विधी ।। ४ ॥ बंणं मं क्षं काणे यञ्च घ दंभ थियं यजेत् । दक्षिणे चोत्तरे पुष्टि गंड बंश म्बवीजकं ॥ ५ ॥ पौठस्य पश्चिमे धं वं वनमालाञ्च पश्चिमे । श्रीयम चैव सं हं लं छतं यं कौस्तभं जन्ले ।। ६ ॥ दशमाङ्गक्रमाविष्णोर्न मोऽनन्तमधोऽर्ज येत् । दशाङ्गादिमहेन्द्रादौन पूर्बादी चतरो घटान् ॥ ७ ॥ तोरणानि वितानं च अग्न्य निलेन्दयोजकः । मगडलानि कमायावा तनं बन्ध ततः भवेत् ॥ ८ ॥ अम्बरस्थं ततो ध्यात्वा मूत्मरुपमहात्मनः । सितामृते निमग्न च(५) चन्द्रविम्वात सुतेन च ॥ ८ ॥ तदेव चात्मनो वोजममतं प्रवसंस्कृतं । उत्पद्यमानं पुरुषमात्मानमुपकन्पयेत् ॥ १० ॥ उत्ययोऽस्मि म्वयं विष्ण जिं द्वादशकं न्यसेत् । हच्छिरम्त शिखा चैव कवचं चास्त्रमेव च ॥ ११ ॥ वचोमूई शिखापृष्ठलोच ने घु न्यमेत पुनः। अस्त्र करइये न्यस्य ततो दिव्यतनर्भवेत् ॥ १२ ॥ । कं वि0 नाभिहकमिति र पसिराजञ्च दहि रनिक ३ मिनामित निमग्न ति पा, माप -... .. . .. ...
