मुद्गरकः-अहंपि पणमामि[१] ।
ज्ञान०-उभयोर्भद्रमस्तु । आस्यताम् ।
( उभाचुपविशतः )
कपट०-( सप्रश्रयम्) भअवं ! अज्ज मे रअणीए मुसिदं सव्वस्सं अप्पावेदु भवं[२] ।
शिप्यः-( ससम्भ्रमम्) आः! किं मन्तीअदि । अज्ज रयणीप मदं मोत्तूण ण कर्हिपि गदो उअज्झाओ[३] ।
कपट०-( कर्णौ पिधाय ससम्भ्रमम्) सन्तं पावं । णाणसत्तीए चोरं मुणिऊण अप्पावेदुत्ति मए मंतिदं[४] ।
ज्ञान०-( सस्मितम् ) कौण्डिन्य ! तिष्ठ तिष्ठ । ( कपटकेलिं प्रति ) भद्रे ! अनुचितेयमस्माकमेचंविघा विद्या ।
कपट०-( सप्रश्रयम्.) `भअवं करुणारससाअरे तुम्हे मोत्तूण को अन्नो अम्हारिसस्स अत्थीअणस्स सरणं । पत्तो अ सो अत्थसंचओ तुम्हाणं ययेव साहीणो भविस्सदि[५] ।
ज्ञानगाशिः-( स्वग॒तं॒ सद्दयैम् ) स्वीकृतस्तावदस्माकमनया मनोरथः । तथापि निरीहतामेवाभिनयामि
|
न जानामि न गृह्णामि मम किं चिन्तयाऽनया । |
( प्रकाशम्) कल्याणि ! त्वदभीष्टनैव कृनकृत्या वपम् । कौणिडन्य । अर्पय केवलीपुस्तकं, करोमि लाभालाभविनिश्चयम् ।
शिष्यः-( पुस्तकमुपनीय ) कीरदु दाव केवलीपुत्थअपूआ । [६]
- ↑ अहमपि प्रणंममि ।
- ↑ भगवन् । अद्य मे रजन्यां मुयितं सर्वस्वमर्पयतु भवान् ।
- ↑ आ किं मन्त्र्यने ! । अप रजन्नां न कुनापिन गत उपाव्यायः ।
- ↑ शान्त पापम् । ज्ञानशक्त्या चोरं छात्वा आवयतु इति मया मन्त्रितम् ।
- ↑ भगवन ! करुणारसम्ागारान् यु*मा*ट्-*त्रं" कोऽन्य अस्मादृशस्य अर्थिजनस्य शरणम् । प्राप्तश्च सोऽśसश्चयो युष्नाकमे य स्वाधीनो भविrयति ।
- ↑ क्रियता तावत्केवलीपुग्तकपृजा ।
