|
विनिघ्नति त्वय्यथ जम्बुकौधं सनामकत्वाद्वरुणस्तदानीम् । |
विनिघ्नतीति । सनामकत्वात् स्वस्यापि जम्बुकनामकत्वात् ॥ ७ ॥
|
तवावतारस्य फलं मुरारे! सञ्जातमद्येति सुरैर्नुतस्त्वम् । |
तवेति । अवतारस्य फलं धेनुकनिग्रहः । तदद्य सञ्जातमिति सुरैर्नृतस्त्वं तव स्तुतिश्रवणात् सत्यं यथार्थवादिनो देवा इह फलं तालफलजातं जातम् ॥ ८ ॥
|
मधुद्रवस्चुन्ति बृहन्ति तानि फलानि मेदोभरभृन्ति भुक्त्वा । |
मधुद्रवेति । मधुद्रवः स्रवत्येभ्य इति तथा मेदोभरभृन्ति अन्तःसारवन्ति तालफलानि भुक्त्वा तृप्तैरत एव द्दप्तैरहङ्कृतैर्बन्धुभ्यो दातुं फलौघं स्कन्धोपनेयं भवनं वहद्भि प्रापयद्भिः ॥ ९ ॥
|
हतो हतो धेनुक इत्युपेत्य फलान्यदद्भिर्मधुराणि लोकैः । |
हत इति । हर्षातिशयेन हतो हत इति द्विरुक्तिः ॥ १० ॥
इति धेनुकासुरवधवर्णनं त्रिपञ्चाशं दशकम् ।
अथ दशकत्रयेण कालियमर्दनरूपं भगवच्चरितं कथयन् स्तौति--
|
त्वत्सेवोत्कः सौभरिर्नाम पूर्वे कालिन्यन्तर्द्वादशाब्दं तपस्यन् । |
त्वदिति । त्वत्सेवायामुक्क उत्सुकः सौभरिर्नाम मुनिर्भोगलोले इतरेतरस्नेहसुखपरे । साक्षात् प्रत्यक्षत एैक्षत दृष्टवान् ॥ १ ॥
