|
कृतैरर्द्धपथे त्वया रयवशाद्यावृत्य सम्पातिभि--- |
हरकिरातः-( विवृत्यावलोक्य स्वगतम् ) कथमतिक्रान्तं किरातैः ! । पार्थेनैव कृता निजा रक्षा । (प्रकाशम् ) दिद्विआ खु मुंक्कं चावलं किरदेहिं । उवरदो कोलाहलो[१] ।
कण्ठीरवः-( सोपहासम्) उवरदं दाव किरादेर्हि येव । संपइ ताणं कलअलो कअन्तणअरे वट्टदि[२] ।
( हरकिरातः ससम्भ्रममवलोकते )
अर्जुनः (सोपहासम् )
मा विभेतु महाभागो मया वाणपरम्परा इमा दूरीकृताः ।
हरकिरातः मुणिवीर ! दिण्णा मए तुह पणतिक्खा । करेदु भवं सरभसं मइ णिअसराइं अक्खदाइं[३] ।
अर्जुनः-( साक्षेपं सगर्वम्) रे रे किरात !
|
शाकुन्तान्वयजा वयं नहि नहि व्यापारयामः शरा- |
हरकिरातः-( सोपहामम् ) किं भण्णइ । दिट्टं येव तुअ कोअंडविज्चामाहप्पं, जेण तुमं णिायकज्ञ्चाइं साहिदुं अपहुप्पमाणो तवस्सीक[४]ओ ।
अर्जुनः-(सक्रोधम् ) सर्वतः कनिष्ट मिध्यपा॒ग॒रिष्ट !
|
त्यामेकवाणव्ययहेलयैव किरात ! कर्त्तास्मि कृतान्तवश्यम् । |
- ↑ दिष्ट्या खठु मुक्तं चापल किरातैः । उपरतः कोलाहलः ।
- ↑ उपरतं तावत्किरातैरेव | सम्प्रति तेपा कलकल. कृतान्तनगरे वर्तते ।
- ↑ मुनिवीर ! दत्ता मया तव प्राणभिक्षा । करोनु भपान्, सरभसं मयि निजशरानक्षतान् ।
- ↑ किं भण्यने । दृष्टमेप तक् कोद्प्ण्डविद्यामाहात्म्यं, येन त्वं निजकार्याणि साधयितुमप्रमवन् तपस्वीकृनः ।
