वैकुण्ठः--( स्वगतम् ) अलमिदानीं विलम्वेन!( अनुस्मृत्य ) । विद्रवाय पावकमानयामि । ( इति पावकस्मरणमभिनयति )
शुक्रः-- (समन्तादचलोक्य ससम्भ्रमम् ) आः किमतेत् ?
|
विशालज्वालाभिः कवचयति दिकूचक्रमचिरा- |
अपि च---
|
धूमस्तोमकदर्थनादिघ गतं कुत्रापि तिग्मत्विपा |
तत्किमत्रोचितम् ? ।
वैकुण्ठः--पिअसहि णिउणिए ! । पात्थि तस्स सुहअस्स भइं । ता एहि जलणपसंगेण अत्ताणं कअत्थं करेम्ह[१] । ( उभाचुतिष्टतः )
शुक्रः-( स्वगतं साशङ्कम् ) अहोऽस्याः पूर्वानुराग एव मरणान्तं प्रेम । गृहीतामृतैव चैपा पावकप्रवेशमारभते । तद्द्वयमपि न मया परिरक्षिनम् । भवतु वारयामि । ( प्रकाशम् ) अयि कल्याणि ! किमकल्याणमिदमकस्मादारभ्यते ? ! प्रतिपालय कतिचिन्मुह्रर्त्तान् ।
वैकुण्ठः-- ( सविपादं सलञ्चमित्र ) अघ्य ! किं अणय्पोचिदं मन्तेसि ! एवं य्येव तस्सि तुद्दसिस्से वद्धरागाए मह उचिदं भोदि[२] ।
शुक्रः-अयि मुग्घे! तवामृतस्य च रक्षायै त्वत्समक्षमेव दानवेक्ष्वरेणाभ्यर्धितोऽस्मि । तद्यदेि वार्यमाणा न निवर्त्तसे तद्ग्निस्तम्भमपि करिप्ये ।
वैकुण्ठः--( स्वयतम् ) हस्ते गतं तावदमृनं संवृत्तम् । तदिदानीमस्यापि पश्यामि कौतुकम् । (प्रकाशम् ) करेंदु अज्ञ्लो जं उचिदं भोदि[३] ।
