मदन०-(सोत्कण्ठमुत्थाय ) पिअसहि ! एहि एहि आलिंगसु मं[१] । ( इति
चेटी समालिङ्गति)
शिष्यः-उमज्झाअ! डज्झड एस अन्हाणं तओ। पेच्छ पेच्छ एदाए धण्णत्तणं जा मअणसुंदरीए समालिंगिज्जदि[२] ।
ज्ञान०-(स्वगतं सोत्कण्ठम् ) सम्यगाह कौण्डिन्यः। (प्रकाशं सक्रोधमिव) रेरे किं प्रलपसि । आः पाप! शापोदकेन निर्वापयामि त्वद्दुर्विनयपावकम् । (इति कमण्डलूदकमादातुमिच्छति)
शिष्यः----किं अआरणं कमंडलुजलं पवाहेसि। किलम्मिहसि मज्झण्हतण्हाए । जाणेमि तुह पहावं[३]।
ज्ञान-मूर्ख ! कपटकेलिघनप्रल्यावृत्तिं वुद्धापि न प्रत्येपि।
शिष्यः-कवडकेलीए चोरिदत्ति तए पढमंय्येव पच्चाइदोम्हि [४] ।
मदन०-(सौत्सुम्यम् ) ता एहि तहिं य्येव गटुअ पडिवालेम्ह जूदअरं[५]।
(इत्युत्याय चेटीं हस्ते गृहीत्वा परिक्रामति)
शिष्यः--मुंच दाववाआकलहं । पेच्छ पेच्छ गच्छदि एसा [६]।
ज्ञान--(विलोक्य स्वगतं सोत्कण्ठं सानुतापम् ) कथमपक्रामत्येव!।
|
उन्मुच्य दूरमपयाति यथा यधेयं |
- ↑ प्रियससि! एहि एहि आलिङ्गमाम्।
- ↑ उपाध्याय ! दहातु एतदस्माकं तपः । प्रेक्षस्व प्रेक्षस्व एतसा धन्यत्वं यन्मदनसुन्दर्या समालिङ्गयते ।
- ↑ किमकारणं कमण्डलुजलं प्रवाहयसि ? । क्लमिष्यसि मध्याहतृपया, जानामि तव प्रभावम् ।
- ↑ कपटकेल्या चोरितमिति त्वया प्रथममेव प्रत्यायितोऽस्मि ।
- ↑ तदेहि तत्रैव गत्वा प्रतिपालयाम घूतकारम् ।
- ↑ मुञ्च तावद्वाचाकलहम् । प्रेक्षस्व प्रेझस्व गच्छति एपा।
