शिष्यः--उअज्झाअ ! तुमं व दुव्विसहतिव्वतेऒ दिणणाहो ! ता एहि
एदं य्येव माहवीमुंडवं पविसम्ह । इहुय्येव झाणघारणादिअं भूविस्सदि[१] ।
ज्ञान०-( स्वगतं सहर्षोत्कण्ठम् ) चिरं जीवतु मे वत्सः । कौण्डिन्येन हृद्गतमभिहितम् । ( प्रकाशम् ) यथा रोचते वत्साय | ( उभौ प्रवेशं नाटयतः) ।
(स्यगतं सोत्फण्ठं विभाव्य ) अये इयं सा वेदिका मदनसुन्दरीपरिरम्भसम्भाविता । तदेतामधिशये तावत् । ( इति विग्रामं नाटयति )
शिष्यः-इह जहिच्छं कुणदु उअज्झाओो झाणधारणादिअं[२] ।
ज्ञान०-( सान्तस्तापः स्वगतम् ) कुतोमिमैतदिदानीम् । तथाहि----
|
समेघन्ते क्ष्वासाः क्क नु पवनसंरोधनविघे- |
प्रगल्भते च ममायं सर्वाङ्गीणः सन्तापस्तदेमामेव शीतलां वेदिकां विलुण्ठनैः सम्भावयामि ( इति तया करोति )
शिष्यः-( ससम्भ्रममिव ) किं उण उअज्झाओ एवं पलोट्टदि[३] ।
ज्ञान०-( ससंवरणम् ) वत्स ! कौण्डिन्य ! वाधन्ते ममाङ्गानि घोरेण ज्वरेण ।
शिष्यः-( स्पर्शमभिनीय ) अहो दे दारुणो जरो । णं जाणसिय्येव जरविआरणमन्तं । ता कीस किलिम्मसि[४] ?
ज्ञान०-( स्वगतं विमृश्य ) अये मदनसुन्दरीविरहज्वरातुरस्य तद्वशीकरणमन्त्रप्रयोग एव मे शरणम् । मुखरशिप्यराक्षसाघ्रातस्य क्क मे दूत्यअदेरभ्युपायस्तदेवं तावत् । ( प्रकाशम् ) वत्स कौण्डिन्य ! । सम्प॒गनुस्मारितोऽस्मि । तदानप लिखनोपकरणानि, पथा ज्यरजित्वरं मन्त्रवीजं विरचयामि ।
