२प० ३,१०.२] छन्दग्रार्चिकः । ६ ५ ७ २ १ देवाः। अजझ३ः। येमखयाः। मरुङ्गिराइ । द्रा:- २ दर ४ ५ ९ १र र २ ३ सखि। यन्तअ तु । अमावइ । श्वा३यूत। नाज- ४ ५ १ २ २ १ ३ ३ र यासी । चेये३। चयाथे। इया। और४वा । ५ र १२ २ १ १ १ ११ च३४ । औौदोबा। आशौ२३। अऔ३छ३३४५ ॥ ॥ २३ ॥ २ हे इन्द्र ! तव ये “विश्व ठेवा ” प्राक् मखाय मङ्गमे सखित्वं कुर्यांमति मित्राण्यभवन् । सव देवः ‘‘ह व स्य" ॐ त्रासुरस्य “खसधान्" (खसेरोणादिकोऽथप्रत्ययः (, , )सर्वान् । , । आग छतो दृष्टा तेषां भात्युत्पादनाय वृत्रासुरः श्वास मकार्षीत्) । खसीताः सन्तः अतएव ‘ईषमाणा सर्वे तः पलायमानः “त्व” त्वाम् । “अजहु" सङ्गमे त्यक्तवन्तः । एवं मति है इन्द्र ! ‘मरू झिः" सह “स य' सखिभावः ‘‘ते तवास्त । थे मरु त स्वां न परित्यजन्ति तेः सहेति । 'अथ अनन्तरम् "इमा" विध्खः सर्वाः "पृतनाः" शत्रु से नः "जयसि. ख-बलेनाभि ८३,
