।
1 अशनः सा। नमाद्भाइः। म धामा२३४श । मनश्रायाद्द। ग्रयार्ङ्२३४वः । रया२३णाम,। चि ५ र र काये३। तारंदा२३४औचवा। ऊ२३४पा॥ २० ॥ १०१ आनयनादीन् देवान् पूजय। किञ्च । 'होता' देवानामा दाता 'मन्द्रः यजमानस्य मायिता स त्वं स्रिधः क्षपयित्रन् शन ‘अति’ अतिक्रम्य 'वि राजसि विशेषेण शोभसे ॥४॥ १०० ‘भवः स्थिरोऽयमग्निः 'रयीणां धभानाम् ‘आचिकेतत् अस्यानुशासने जानाति । ‘सप्त सप्त-सङ्गाभि: 'माटभिः(') हविर्मान-समर्थाभिर्जियाभि स्वात्मनि हविःप्रीभिर्या जिष्ठा भिः सह 'जज्ञानः प्रादुर्भूतः मोग्निः ‘मेध’ कर्म ण विधातारं सोमं ‘श्रिये’ सेवार्थम् ‘अनुशासत' अनुगाम्ति । [गास्तर्कटि व्यत्ययेनात्मनेपदम् (२,४,८८) ‘‘बहुलं छन्दसि " इति(२,४,७३) शपो लुङ् न भवति ] अन्विच्छतीत्यर्थः । 'जशनः सप्तमाङभिः" –'जशनं सप्त मातरः' इति च पाठे। "चिकेनद" “अचिकेनषद्” इति च ॥ ५ ॥ १०१ I त्वष्टा ऋषिःआतिथ्यम् । (१)--‘सप्त मातरः -मनांसि थथग मन रोगः अथ मन मोम-मध्या . ताभिःइति वि० ।।
