प्रस्तावना
रीडर् संस्कृतविभागः
श्रीवेङ्कटेश्वरविश्वविद्यालय
इह खलु सुखप्राप्तिमहितनिवृतिञ्च कामयमानः प्राणिनः धर्मार्थ
कामरूप त्रिवर्गमुपसेवमाना दरीदृश्यन्ते। अनुष्ठानपर्यवसायि तत्त्व
शास्त्रमिति भारतीयानामस्माकं सुदृढोऽभिसन्धिः। धर्मार्थकामरूपत्रिवर्गसं
सेवनं यदि यथाविधि सनियमं सम्पद्यते तर्हि तन्मोक्षरूपं फलं प्रसुवीतेति
निश्चप्रचम्। तत्रापि हि द्वयी गतिः कर्मज्ञानभेदेन । परापरतत्त्वविदां
परमानन्दैकस्वरूपाणां ज्ञानिनामन्यः पन्था । कर्ममार्गमनुगच्छतां ताव
त्फणितिरन्या ।
कर्ममार्गावलम्बिषु जनेषु केचन स्वसम्प्रदायानुरोधं वैदिकं धर्म
मातिष्ठमानः स्वाभिलषितानर्थान् साधयन्ति । अन्ये च पुनस्तन्तिकाः
देवपूजापरायणाः स्वकामनाः सफलयन्ति। यद्यप्यैहिकसुखस
म्पादने चकास्ति भेद उभयोरपि, अथापि परमपुरुषार्थः मोक्ष
इत्यत्र नास्त्यल्पीयान् भेदः । तत्र देव्यात्रिपुरसुन्दर्याः प्रभावः
समाराधनप्रकारश्च सुन्दरीतापिनीपञ्चकं, भावनोपनिषत्, कौलोपनिषत्
गुह्योपनिषत्, महोपनिषत् प्रभृतिषु ग्रन्थेषु सप्रपञ्चमुपदिष्ट ।
एतच्छेषभूततया परशुरामकल्पसूत्राणि यामलादितन्ाणि च सम्प्रवृ
तानि। कर्म-ज्ञानकाण्डोपबृहणार्थ समुत्पत्रेषु पुराणेष्वपि देव्या
महत्वं तत्र तत्र विशेषतः प्रत्यपदि।
मन्तशास्रतत्त्वप्रतिपादकेषु ग्रन्थेषु बहुसंख्याकेषु विद्यमानेष्वपि
समुल्लसत्येव समुन्नतं स्थानं श्रीललितानामसहस्रस्य। एतदन्तर्गतं
