|
|
शैवं वचनमुदाहरति। वरयस्वेति । असर्वविदः शतायुषः सुतान्वरयस्वापि वा सर्वज्ञ
मल्पायुषमेकं सुतं वरयस्वेतीरितस्तव पति सति सर्वज्ञमात्मैजं शिवादयाचत ॥४५॥
तस्य तव पत्युरभिलषितस्य सिद्धये स्वयमेव शिवो भाग्यात्तव तनयो बभूव । हे
यशस्विनीति संबोधयंस्तव बभूवेतियशःरूयापनार्थ सूचयति । ननु सवैज्ञमन्यमेव पुत्र
कुतो न दत्तवानिति चेत्तत्राऽऽह । यतः कारणाद्देवेष्वपि तस्माच्छिवादन्यः सर्वज्ञेो
नास्ति तत इत्यर्थः ॥ ४६ ॥ [ तदिति । तस्य तव पत्युर्यदभीप्सितं सर्वशैक
पुत्रप्राप्तिलक्षणं वाञ्छितं तस्य या सिद्धिस्तस्यै ] [ अपिना मनुष्यादिषु तदभावकै
मुल्यं द्योत्यते ] ॥ ४६ ॥
इत्येवंप्रकारेण तस्याऽऽगस्त्यस्य वचनं मितायुषमित्यादिरूपं श्रुत्वा सा सती मुनि
श्रेष्ठ पुनरप्युवाच । भो मुने यतः सकलज्ञोऽस्यतोऽमुष्याऽऽयुः कियत्परिमितमस्ति
तत्करुणया वद यतो मितायुषमिति श्रुत्वा मम त्रासो जात इति भावः ॥ ४७ ॥
[ अमुष्य निरुक्तसर्वज्ञशिवावतारस्य मत्पुत्रस्येत्यर्थः ] ॥ ४७ ॥
एवं पृष्टो मुनिरुवाच । शारदः संवत्सरा अष्ट तथा पुनरष्ट मिलित्वा षोडशोति
यावत् । अस्य तव पुत्रस्याऽऽयुर्यद्यपि तथाऽप्यसौ ते तनयः कारणान्तरादस्मिन्भुः
१ क. ध. 'मजमया।
